"Sonunda seni buldum küçük kaçak..." Defne, karşısında dikilen adamın ürkütücü gözlerine bakarken adamın söylediği bu sözle kanının donduğunu hissetti. Adamın buz gibi bakan gözleri genç kadını baştan aşağı süzerken genç kadın ayaklarının kendini taşımayacağını hissetti ve henüz açmış olduğu kapının koluna tutundu. Yıllardır ondan köşe bucak saklanıyordu. Tam dört yıldır onun yüzünden kendine bir düzen tutturamamıştı. Ve şimdi her şeyin bitmiş olduğunu düşündüğü ve hayatının artık düzeleceğini sandığı anda bu adamı yeniden karşısında bulmuştu. Şakaklarında birkaç gümüş tel dışında hiç değişmemişti. Hala eskisi gibi ruhsuz ve sertti. Bu doğru değildi aslında. Değişmiş olan bir şey vardı. Genç kadını evden kovarken gözlerinden okunan nefretin yüzlerce kat fazlası okunuyordu gözlerinde. Sımsıkı yumdu gözlerini ve o gün yaşadığı acıyı yeniden iliklerine kadar hissetti. Vücudu kaskatı olmuş halde adama bakıyordu. Tam ağzını açıp adama burayı hemen terk etmesini söyleyecekti ki, içeriden gelen minik ayak seslerinin ardından bir cümle duyuldu; "Bu amca kim anne?"