Elimizdeki tek hayat felsefesi yemek yemek, tek içkisi kakaolu süt olan, yıllar önce ilk defa aşık olup aldatılan, bukalemun gözlü ''Deli, dolu Dila''yı kardeşlik kasesine atıyoruz. Ardından gözünü açtığı andan itibaren arkadaşlık ettiği Çağatay'ı, hayatındaki tek kız arkadaşı olan İlknur'u da ekliyoruz. Daha sonra annesinin ölmesiyle hayata küsüp Dila sayesinde dünyayla barışan Alp'i, ve biraz da (!) Akın'ı katıyoruz üstüne. Daha doğrusu o kaseye zorla giriyor. Ah erkek papatya! Dostluk, mutluluk, hüzün, sevinç duygularıyla dolduruyoruz kasemizi. Peki ya ''AŞK?'' onu da ekliyor muyuz? Bu kitabı okurken belki her satırda 'Aynen ya' deyip kendinizi bulursunuz, belki de her cümle başında heyecanlanır, her paragraf sonunda ağlarsınız. Ama en çok gülersiniz. Hem de ağlanacak halimize. Çünkü gülmeden bu Dünya'nın saçma haline katlanamayız değil mi ? Hüznü, arkadaşlığı, aşkı hatta korkuyla karışık heyacanı bile hissetmek ister misiniz ? Hem de en derininiz de ! Çünkü ben kitap yazıp size okutmak istemiyorum, yaşatmak istiyorum. NE YAPTIĞIN DEĞIL; NASIL YAPTIĞIN ÖNEMLİ demiş filozof amcanın biri. Kitabımın çakmasını yapana çakarım. Tüm hakları dağınık odamın bir tarafında saklıdır -_-

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."