KUZEY Beni bırakmalarının ardından yeni bir aileye sahip olmuştum.Beni kimsesizler yurdundan kurtaran zengin mi zengin KAYALAR... Ben Kuzey KAYA,belki de dünyadaki en şanslı adam... MAVİ Ben bir idolun kızıyım ama ne idol... Çok yakınımda olan ama daha önce hiç görmediğim biri ve bir idolun kızı olarak bana özel ilk maceramın bir panayır gecesinde olabileceğini nereden bilebilirdim ki?

İki inatçı insan... İki kardeş... Ne kadar inatçı olsalar da kardeşinden vazgeçemeyen bir abi.. Onu sinir etse de onun için her şeyi yapabilecek bir kız kardeş... Dört arkadaş... Dört düşman... İki kız... Kavgalar... inatlaşmalar.. Sakalar... küslükler... Sevgi... ... DOLUNAY ATEŞİ ...

'Güçlünün daha güçlü olduğu, fakirin daha fakir olduğu çağdan sesleniyorum. Hoşunuza gitmedi mi? O zaman televizyonu açın. Bakın, orada her şey günlük güneşlik.' 80 kuşağından sıradan bir genç... Öykü Tan... Üniversiteden sonra ışıltılı bir yaşam hayal ederken; özel iş yerlerinden kapı dışarı edilmek, her atama döneminde boşu boşuna beklemek gibi rutin bir hayatı vardır. Evrene verdiği mesajlar bir sabah geri döner ve tüm hayatı değişir. Yetişkin kafasında lise sıralarına dönmüş bir ergen olarak farklı bir paralel evrende yeni nesile adapte olmaya çalışır. 'Biliyor musunuz, o günlere geri dönmek isterdim. Toplumsal ayrışmanın bu boyutlarda olmadığı döneme... Canlı bombaların, savaşların, karışıklıkların bu kadar yaygın olmadığı döneme... Tecavüzün bu kadar meşrulaşmadığı döneme... Ve kesinlikle müziğin daha iyi olduğu döneme!' Ruhumu satsam geçinebilir miydim acaba?

Cehennem gibi yakıcı bir aşk. Yanlış ve günahkâr bir kaderi vardı ikisininde. Peki ya hissettikleri ? Masumiyete açlıkları. Kötülükle yıkanmış ruhu, bakışları üzerine çeken biri. İllegal işler dünyasına hükmeden bir adam. Ucuz bakışlar altında, şehvet ile oyun oynayan, kaderine boyun eğmiş bir kız. Havadaki oksijeni yok edercesine yakıcı. Tıpkı adı gibi. Ateşle oyun olmaz.

-"Zaten beni kaçırmak istemezsin" dedim yine zorlama bir kahkaha ile.. Bir yandan da gözümü yoldan ayırmıyordum.. Ormanlık bir yola girdiğimizde hava da yavaş yavaş kararıyordu.. İçimin ürpermesine engel olamamıştım.. -"İşimiz çok uzun sürecek mi?" Yan gözle Xander'a bakmayı ihmal etmiyordum ama birden gözlerindeki yumuşaklık yerini kademe kademe anlamlandıramadığım bir sertliğe bırakmıştı.. -"Hayır.. Seninle biraz sohbet edicez o kadar.." Aptala yatmak en iyisiydi.. Ürkmeye başlamıştım ve bunu görsün istemiyordum.. -"Barda da konuşabilirdik.. Bu akşam geliyorum sonuçta.." Yine o salak ve zoraki gülümseme, bu sefer daha histerik ve panik olan ses tonuma eşlik etmek için yüzümdeydi.. -"Çok kalabalık" dedi sanki benimle konuşmuyormuş gibi.. Yolun geri kalanında sesimi çıkarmadım.. Beni öldürecek hali yoktu sonuçta değil mi?

Sevgi. Değerli oldugunu hissetmektir ,her varlığın hakettiğidir. Bağımlılıktı, o uyuşturucuydu. Gözlerim yanıyordu, akan gözyaşları,görüş alanımın içine ediyor. Aynadaki görüntüm.. Büsbütün yabacı. Bedenimden tiksinircesine aynadaki aksimi izledim. Şişkin karnım, tek dayanağım oydu. Ondan hem nefret ediyor, hemde onu sevebiliyorum. Karakteri olmayan bir adam hayatımı büsbütün değiştirdi. Tanıyamadığım kendimdim, karanlığıyla yüzleşirken yozlaşmıştım. Şimdi aynı karanlığın gölgeleriydik.