• Dünya, daha önce hiç görmediği ya da öyle sanılan yeni bir zeki yaşam formu ile tanışıyor. Devasa uzay gemisi fark edileli tam 50 yıl geçti. Bu uzun yolculuğun sonundaysa dünya tarihinde görülmemiş, vicdanların, umutların ve ırkların çarpıştığı sıra dışı bir savaş yaşanacaktı. Hayatlarını ülkelerine, savaşlara ve silahlara adamış ve bu uğurda her şeylerini kaybeden 5 mükemmel asker bu görev için seçildiler. Arayıcılar! Kaybedecek hiçbir şeyleri yoktu, birbirlerini tanıyana kadar... Sadakat, Vicdan, Sevgi, Aşk... İnsanlığa dair tüm duygular sınanacak, tüm dünya vazgeçtiğinde umut bir kez daha fısıldayacaktı. •

Hiçbir heyecanı olmadığı düşündüğü dünyada; başka bir dünyaya anahtar olduğunu rüyasında öğrenen bir kız, neler yapabilir? Her şey Sylviya'nın bir ağaç gövdesine sarılı olarak gördüğü bir rüya sonucu başladı. 18 yıl boyunca kendini Sylviya diye tanıyan kızın Kayra kimliğini kazanması ne kadar zamanını alırdı? Ve asıl soru, evrenin onun hazırlanmasını bekleyecek kadar zamanı var mıydı?

Onca kalabalığın arasında telaşlı gözleri adamı buldu. Yorgundu, derin bir düşüncenin izlerine rastlanıyordu gözlerinde. Mantığı elverse, diyecekti ki, o da benim gibi düşünmüş tüm gece; beni düşünmüş. Ve hatta diyecekti ki, belki kararsız kalmış, belki gitmemeyi düşünmüş. Fakat mantığı elvermedi, yüreğini susturdu. Genç kızın düşünceleri, zihninde hızla dönerken, adam, yorgun gözlerini kalabalığın üzerinde gezdirdi. Nihayet, kızı gördü. Yüreği aydınlandı. Kız ona bakan bir çift gözün büyüsünde kendini unuttu. Aydınlığı görmüştü adamın gözlerinde, heyecanı görmüştü. Ve dahası görmüştü genç kız; onun o iri, yeşil gözlerinde bir cenneti görmüştü. Yüreği aydınlandı. Hem demiyor muydu zaten yazar: "...benim bütün geçmişim sen bir nazar edersen aklanır, çünkü senin gözlerinde bir cennet bakışı var." * * * "..Evet, gittim ben. Cesaretimi kalkan edemedim kendime, korkaklığıma yenilip gittim ben. Kaçtım. Ama şimdi af diliyorum senden Zeynep. Vaktinde farkına varamadım, doğru, ama anladım işte kıymetini. Bana hesapsızca sunduğun o kalbin değerini, bana bakan gözlerinin mucizesini, adını seslemenin ferahlığını anladım. Senin adın umut oldu bende Zeynep, Zeynep'im. 'Can kuşum, umudum, canım sevgilim.' Affet beni."

Yavaşça gözlerimi açtım.İçinde bulunduğum oda zifiri karanlıktı. Yatakta doğruldum. Kötü olan bir şeyler vardı. 25 yıllık hayatımda hiç bu kadar gerildiğimi hatırlamıyorum.Lanet olası odada tek bir ışık bile yok. Birden benden çok uzaklarda cılız bir beyaz ışık belirdi, ışık yaklaşıyordu. Beyaz ışık dediysem florasan tarzı beyaz ışık değildi. Ay ışığı tarzında güzel ve huzurlu bir ışıktı. Işık yaklaştıkça istemsizce heyecanlanıyordum. Bir yanım hala çok gergindi.Sonra birden tüm o ışığın ortasında o göründü.... Şimdiye kadar gördüğüm en parlak ten rengine sahip , uzun kahve-sarı saçları , şeffaf denilecek cinsteki gri gözleri kıpkırmızı dudaklarıyla insanı aptal eden biri. Rüya mı görüyordum , yoksa o gerçekmiydi ? Gri gözlerini sonuna kadar açıp düşmanca bakış attı. Sanırım onu sinirlendirdim, yataktan kalkana kadar ortadan kaybolmuştu.Ürkütücü bir kız , ve bu oda sanırım 3 yüzyıl önceden kalma tarzda döşenmişti.Gerçekten ürkücü bir yerdeydim.Asıl soru ben nerdeydim ? O da kimdi öyle? Daha da önemlisi geri gelecekmiydi ?

HERKES BAKSIN BİR :)