"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

"Ben öbürleri gibi değilim," dedi Joce ona doğru tehditkar adamlarla yaklaşırken, Jane titriyordu ama bu soğuktan değildi, çocuk ürkütücü görünüyordu sadece. "Sorgusuz sualsiz hiç tanımadığım birine yardım etmem." "O zaman etme," dedi Jane ifadesiz bir sesle. Çocuk, kızın sesini ikinci defa duyduğunda tepkisiz kalmıştı. Joce, birden kızın havlusunu çektiğinde Jane engel olamadı ve ıslak elbisesiyle kaldı. Elbisesi vücuduna yapışmıştı, ince beyaz kumaşından dolayı teni bile görünüyor olabilirdi. "Kimse burada böyle bir elbise giymez. Çok pahalı olduğu her halinden belli," sonra gözlerini kıstı, "sen nereden geldin?" "Cennetten," dedi Jane çocukla dalga geçercesine, "ben bir meleğim." Ama dalga geçme fikri iyi bir fikir olmayabilirdi. Joce kızmış gibi kızın dirseğinden tuttu ve kendine çekti. "O zaman kanatların nerede küçük melek?" Jane, her an korkudan bayılabilirmiş gibi hissediyordu. Karşısındaki çocuğun ölümcül bir güzelliği vardı. Kızarken, sinirlenirken bile tapılasıydı. "Düşerken kırıldılar," dedi Jane titrek bir sesle.

Siz hiç sevgilinizden bir mesaj, e-posta ya da daha kötüsü bir post-it ile ayrıldınız mı? Ben az önce yaptım! Üstelik üstümdeki giysiye rağmen. Ne mi giyiyorum? Gelinlik! Ah evet doğru duydunuz ben az önce nişanlıma bir post-it üzerinde ondan ayrıldığımı ilan ettim. Şimdi düşünüyorum da belki daha duyarlı birkaç söz yazabilirdim. Özellikle de aşağıda bekleyen yaklaşık bin kişiye gelinin onu yüzüstü bıraktığını açıklamak zorunda kalacağı, daha doğrusu açıklayamayacağı düşünülürse... Peki ben ne yaptım? "Üzgünüm, yapamayacağım. Umarım bir gün beni bağışlarsın... Not: Seni sevmiyorum!" * Bu yaz post-it'lerin nelere kadir olduğunu daha iyi anlayacaksınız! Not: Sizi Seviyorum

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

Çeşme Alaçatı’da yanlışlıkla çektiğim bir fotoğraftaki kız… Fotoğrafın güzelliğini anlatamam sanırım. Kelimeler yetmez. Deniz kenarında, yağmurlu bir günde havada süzülen martıları çekmek için kamerayı yakınlaştırmıştım. Ama dalgınlık bu ya, herhalde yanlışlıkla bir kızın yüzü çıkmış fotoğrafta. Havanın çok sıcak olmasına rağmen üstüne kat kat kazak giymişti ve yün bir bere takmıştı başına. Masmavi gözleri, gökyüzü ve denizle uyumluydu. Ama o güzel gözlerinde yaşlar birikmişti ve dokunsan ağlayacak gibi duruyordu. Kaşları hafif çatıktı ve dudakları mühürlenmiş gibi sımsıkı kapalıydı. Kahverengi saçları rüzgârın etkisiyle geriye doğru gitmişti. Saçlarının uçları güneşten açılmış gibi sarı tonlarıydı. Gözleri, benim en başta fotoğrafını çekmeye çalıştığım martıya bakıyordu. Öyle bir özlem vardı ki o mavi gözlerinde… Sanki önceki hayatında martıydı ve uçmayı özlüyordu. Sanki bıraksalar uçmaya başlayacaktı. Ben hayatımda böyle bir güzellik görmemiştim. Gördüğüm en güzel manzaraydı, gözleri huzuru anlatacak kadar güzel ve umut doluydu. İşte aradığım buydu. Saf masumiyet… Bu kızı bulmadan bana rahat yok bu dünyada…