İÇİMİZDEKİ KÜLLERİN ÇIĞİLIĞI ÜZERİNE Tut ki uzun incecik bir tülün dalgalanışı gibi gözlerimi indirdim içine... Kararlı kararsız bir yalpalamayla içimi düşürdüm. Kesin yalıtılmış bir tebessüm... Gece karasız sarhoş ve yorgun bir anda uğrar bana, tüm karanlığını içime akıtarak vakit dar deyip tümlüğünü bırakarak veremli bir tükürük gibi terk edilir zaman. Sabah manşetlerinde dayanılmaz büyük puntalı hazin öyküsüne. Titreyen bir resim etrafımıza yapışır ve bırakmaz anlağınızı. Üzerine düşülemez bir karşılaşma yalnızca yalnızlığımız. İntihar içine dönük bir çelişki "sana tutunsam" kırılacaksın biliyorum! Bir gün daha ölmeli çiğ bir tadın izini bıraktığı kadeh yorgunluğunda. Yalın bir dokunuşla bedenini çiziyorum. Korkutulmuş kolaycı bir kız edasıyla gülümsüyor az ötede bir buse; çağırsam yatağım dudak. Geri çekilmeler bile başkalaştı, artık derin bir iç çekiş yanılsama. Sabit karanlığım öfkeli bir duruşla yinelenmekte. Tekrar adını fısıldadım duyuyor musun? Rastlantılarla koşuşan bir çiçek tarlası çocukluğum. Çocuk deseni gibi portreme yeniden üşüşmüş ince hayalet örtüşü, intihar bekçisi bir yürekle yürünebilecek en uzak mesafedeyim. Artık bitsin diyorum anlıyor musun?

Selin, yirmi beş yaşında bir genç kızdı. Hayatla ilgili sorunları vardı. Bir gece telefonu çaldı. Arayan altı yaşlarındaki bir erkek çocuğuydu. Ona "anne" diyordu. Oysa Selin hayatında hiç anne olmamıştı. Dahası Selin'in hiç kimseyle ilişkisi olmamıştı. Bu kötü bir şaka olmalıydı.