Mecburiyetin, nefretin, acı dolu bir geçmişin tam ortasında duran güzeller güzeli mavi saçlı hırçın kızımız Ayşe... Aşık olduğu adam ona 'değişik' dese de o görüntüsünün tam zıttıydı aslında ... Acısını öfkesini ve yalnızlığını görüntüsüyle kapatmaya çalışan narin bir yürekti o ... Her şeyi Trabzon'da bırakıp İzmir'e geri dönmesinin tek nedeni ise ablasının yardım çığlıklarıydı ve Ayşe seneler sonra bunlara kayıtsız kalamamıştı. Kalbi huzursuz olsa da ona söylenen her şeyi yapmış ve ablasının gülümseyen yüzünü görmekten başka bir şey istememişti ama ablasının ve babasının onun için bambaşka planları vardı. Ayşe kendi kuyusunu kendi elleriyle kazmış ve bile bile o kuyunun karanlığına dalmıştı... Zaman ilerledikçe o kuyu aydınlanmaya ve onu mutlu etmeye başlamıştı... Çünkü o kuyunun dibinde kalbinin diğer yarısını bulmuş ona ulaşmaya çalışmıştı... Mehmet Yiğit'in tüm kötülüklerine rağmen birbirlerine sarılmış ve savaşlarından mutlu sonla ayrılmışlardı... Geçmişin karanlığının, yalanların, intikamın yenemediği bir aşk hikayesi... Kapak için, StoneBroken'e çok teşekkürler <3

Wattys 2016 kazananı! Yarı Texting. 2017'de Epsilon Yayınevi ile basıldı. 21.02.2022 tarihinde bölümler Wattpad'e yeniden yüklenmeye başlandı. Bahar on yedi yaşında kanser hastası bir genç kızdır. Tüm gününü odasında yalnız bir şekilde geçirmekle meşguldür. Okula gitmez, dışarı çıkmaz, ailesi dışında konuştuğu tek bir kişi bile yoktur. Hastalığı nedeniyle bir çok şeyden mahrum kalmıştır. Bir gün telefonunun rehberine kendisinin uydurduğu bir numarayı kaydeder ve ardından Whatsapp'tan o kişiye mesaj atar. Kimliğini açıklamaz. Hakkında bilgi vermekten kaçınır. Çünkü hastalığı ilerlemiştir ve insanların ona bağlanmasından korkuyordur. Rehberine eklediği o numara Doğukan'a aittir. Tamamen şansa dayanan bir tanışma ve ardından usulca gelen bir aşk. Onlar Yaprakçık ve Biri... *** "Fotoğrafımı görsen ne olur görmesen ne olur sanki?" yazıp yolladım. "Sen benimkini görüyorsun. Ortada büyük bir haksızlık var." "Ne yapayım? İlk sen yazsaydın bana da görseydin fotoğrafımı." "Bak sen... Çıkardın pençelerini anında." Gülerken bacaklarımı bağdaş yaptım. Parmaklarım ekranda gezindi. "Beni sen bu hale getiriyorsun." "İyi işte! Bana benziyorsun." 07.07.22 Genç Kız Edebiyatı #1 07.07.22 Fantastik #15 09.10.22 Bilimkurgu #13 (EYLÜL 2014)

Üç kişi hayal edin. Üç birbirinden farklı karakter. O üçünün de kendine ait farklı fikirleri var ve sizin birinin yolundan gitmeniz gerekiyor. 1) "Bazı anlarda kalbinde olan kişinin, hayatında olamayacağını anlarsın." 2)"Gelmeyeceğini bile bile beklemek saflık değil, aşktır güzelim." 3)"Sevmediğim bir şeyi seviyor gibi yapabilirim. Zor olan; sevdiğim bir şeyi sevmiyormuş gibi yapmak." Sen o üç kişiden hangisi olursun? Yanıtını bulmak istiyorsan, İmkansız'a benimle ulaş... Bir çöldeyim ben. İhtiyacım olan sadece bir damla. Küçücük bir damla su... İçimdeki o sonsuz sussuzluğu gidermek için istediğim tek şey o damla. Hayatıma dönüş biletim belki de. Karanlığa mahkum olan ben yaşadığım o sonsuz çöl gecelerinden sonra hiç beklemediğim anda çölün ortasında bir kaktüs bulmuştum. Herkes bilir kaktüslerin dışı dikenler ile kaplıdır. Doğru yerden tutmazsanız elinizi parçalayabilecek niteliktedir ama ben o kaktüsü düzgün bir şekilde tutmuştum. İlk başta anlamak için küçük yaralar almıştım ama o yaralara değen bir sonuç ile karşılaşmıştım. İçini açtığım anda aylardır istediğim şeye kavuşmuştum. Ben hayata döndürecek o küçük damla suya. Kana kana içmek isteyeceğim o bir damlaya kavuşmuştum. O yıldızlı çöl gecesinde yolumu bulmamı sağlamıştı o damla. Hiç beklemediğim bir anda pusulam olmuştu. Mahkumiyetinin acılı olduğu o dipsiz yerden kurtarmıştı beni. Wattys 2015 kazananı Sevgili minnoş okuyucum, Bu benim ilk hikayem ve en başta hatalarım olabilir ama lütfen unutma ; her yeni bölümde kendime bir şeyler katıyorum ve limitlerimi zorluyorum :) İ

...............................................................

Siz bilmeseniz de, onlar var. Karanlıkta yaşıyorlar. On üç yılda bir yapılan bir ritüelle sadece biri güneşin altında yürüyebiliyor. Dikkatli ol! Arkana bak, yanındakine güvenme. Kendini hayatın için savaşmaya hazırla. Sana ulaşmalarına çok az kaldı! Altıncı Cennet'in Koruyucu Kılıcı yanında! *** "Neden yaptın bunu?" diye sordum. "Asırlardır esir kalmıştın, artık özgürsün. Neden evine dönmedin?" "Söyledim sana," diye fısıldadı ve saçlarıma bir öpücük kondurdu. "Evim sensin."

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

“Birazcık üstelesem, benimle yatmak için bana yalvarırsın Colin.” Ben mi? Bir erkeğe mi? Yalvaracak mıyım? Hah! Dalga geçiyor olmalıydı. Kaşlarımı kaldırdım ve alaylı bir sesle konuştum, “Tanrım! Üzerimdeki tişörtü çıkarıp yanına gelsem üstüme çıkmak için yapmayacağın şey kalmaz.” Fark ettiniz değil mi millet? O başlatmıştı, teknik olarak ben bir şey yapmamıştım. Yani şimdiye kadar. Üstelik lütfen, asla bir erkeğe yalvarmam. Genelde bu işi onlar üstlenirler. “Kendine fazla güveniyorsun Colin.” Kaşlarını çatmış, dilini dudakları üstünde gezdirmişti. Dudakları ise midemi bulandırmayan tek yeriydi. Her neyse. Bir şey duymadınız tamam mı? Eğer size ‘Colin Harold’ın dudakları hakkında ne düşünüyor?’ diye sorarlarsa, bir şeyler saçmalayıp koşmaya başlıyorsunuz. Bir daha arkanıza dahi bakmadan koşmaya başlıyorsunuz… “Deneyimlerim yüzünden, Harold. Anlarsın ya?” Göz kırpışıma başını sallamakla karşılık vermiş, “Harry.” Diye de düzeltmişti. Düzeltmesine karşın umursamazca omuz silktim ve tam tekrar telefonumu elime alacağı sırada, boğuk sesiyle irkildim, “Ufak bir iddiaya ne dersin Colin?” “Nasıl bir iddia dan söz ediyoruz?” Bir kez daha gözlerimi kısmış, direkt olarak gözlerine dikmiştim. “Bilirsin, belli bir süre belirleyeceğiz ve ilk dayanamayan, pes eden-“ “Yalvaran,” Bunu gülerek söylemiştim. "Kaybeder.” “Bana aşık olma sakın.” Evet, sanki hiçbir işi yokmuş gibi, bir de onun bana aşık olmasına katlanamazdım… “Lütfen, kural bir, aşk yok.”

"Kimseye güvenim kalmadı benim." dedi kuru bir sesle. "Yanından gitmem için mi söylüyorsun bunu bana?" Sesimi onunki kadar ifadesiz tutmaya çalışmıştım ancak boğazıma oturan yumru buna engel olmuştu. "Yanımda kalman için söylüyorum." diye itiraf ettiğinde sesi acı çekiyormuş gibi çıktı. Yıkılmaz Doğu Keskin'i ilk defa yıkılırken görüyordum.

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

" Mum olmak kolay değil, ışık saçmak için önce yanmak gerek."