"Benden kurtulmak mı?" derken ses tınısına yansımış alay kilometrelerce öteden dahi sezilebilirdi. "Ben senin kökünde can bulmuş bir sarmaşığım Yaban Gülü. Günbegün senin besininden besleniyorum. Kökün kuruyana ve biz beraber ölene kadar benden kurtulman mümkün değil." Berfe'nin duyduklarıyla nefesi kesildi. O an ini...
Bir şeyler demek istiyordu fakat dili yine lâl olmuştu. Karan odadan çıkarken son kez dönüp baktı küçük kıza. Bir daha görür müydü meçhul, bir daha onun kadar masum görür müydü bilinmez. Ve bilmediği bir şey daha vardı; Acıdan kıvranan onca beden arasında iki genç hiç bir dermanının olmadığı yürek acısına merhem ol...
Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim...