Geçmiş yıllarda yaşanan bir kaza sonucu bir aile parçalanmış, içlerinden bazıları vefat ederken bazıları da hasarlarla kazayı atlatmıştır. Fakat tek sorun, ailenin ebeveynlerin vefat etmesi ile tüm kardeşler farklı farklı yetimhanelere verilmiştir. Şimdi ise, tüm kardeşlerin yeniden birleşme zamanıdır... "Çiçekler açar elbet, mühim olan beklemektir." • • • Yazın eğlence amaçlı yazılmıştır. Yazım kurallarına özellikle dikkat edilir. Bölüm içerisinde diğer karakterlerinde (genelde kardeşler) ağzından yazılmıştır. #mazi = 1. Sıradayız 13/08/24 #ailebağı = 1. Sıradayız 03/10/24 #erkekversiyon = 4. Sıradayız 20/08/24 #kaza = 6. Sıradayız 02/10/24 #gerçekler = 6. Sıradayız 31/08/24 #mutluluk = 1. Sıradayız 09/10/24 #abi = 5. Sıradayız 29/09/24 #abla = 2. Sıradayız 14/10/24 #hayal = 2. Sıradayız 30/10/24 #gençkızedebiyatı = 2. Sıradayız 02/10/24 #aile = 2. Sıradayız 03/10/24 #mafya = 1. Sıradayız 05/10/24 #mizah = 1. Sıradayız 09/10/24

Abi kurgusu. Bir gitsem de kurtulsam. Duracaksam da bir sen durdursan. -Tamamlandı-

Ben Ella, hayatım normal denecek kadar sıkıcıydı. Genede kendimi sıkıcı görmezdim. Hayat bunaltıcıydı ama ben kendimi hep mutlu etmeye çalışırdım. Pozitif düşün pozitif olur diyen insanlardandım. New York'un en büyük yayın evinde editörlük yapıyordum. Hayatım işten eve evden işe geçiyordu. Ailem dünyayı gezerken ben bu gösterişli şehirde sıkışmış gibiydim. Taki bir gün posta adresime siyah cilti bir kitap gelene kadar. Kitabı aldım. Ancak incelemedim ve merak etmedim. Öylece çalışma odamın raflarına kaldırmıştım. Daha sonra ne oldu bilmiyorum. Karanlık beni kendine çekiyor gibi hissettiğimi hayal meyal anımsıyordum. Meğersem ölüyormuşum. Ölmeden önce okuduğum kitabın içine reakarne olmuştum. Ancak ne ana karakterdim nede saygı duyulan biri. Kitabın yan karakterlerinden olan kötü kadın Helen Lauren O'Sullivan'dım. +1000 hikaye arasında ilk ☆8 #Kral 19.03.2024 +1000 hikaye arasında ilk ☆10 #Prenses 23.03.2024 +1000 hikaye arasından ilk ☆200 #Fantastik +1000 hikaye arasından ilk ☆50 #Novel

Sert, kavgacı, kaba saba, ailesine bile pek gülmeyen bir adam 3 yaşında bir kızı olduğunu öğrenirse ne olur?

Bir metres hayatta kalmak için ne yapmalıdır? Nazlı Arslan gözlerini açtığında öldüğünü biliyordu. Cehenneme düştüğünden emindi. Zindanda, elleri kelepçeli olarak uyandığında artık kendi zamanında olmadığını biliyordu. Bir şekilde öldükten sonra okuduğu kitabın ölen yan karakterinin bedenindeydi. Şimdi yakaladığı ikinci şansı kaybetmemek için onu görmezden gelen kraldan ve onu öldürmek için fırsat kollayan ana karakterden uzaklaşmalıydı. Tabi bu beklediği kadar olmayacaktı. Veliaht Prens Jason sonunda ülkesini savaştan başarıyla çıkarıp kral tacını taktığında yapması gereken acil bir görevi vardı. Yanında duracak bir kraliçe bulmalıydı. Aşka dair bir umudu yoktu. En yakın arkadaşının karısına duyduğu derin hayranlık dışında hiçbir kadından etkilenmemişti. Ülkesindeki herkes çocukluk arkadaş Prenses Jenina'ya hayranken onunla evlenmekle ilgili şüpheleri vardı. Yine de en mantıklı karar gibi görünüyordu. Ta ki yenilen krallığın gönderdiği prenses saraylılar tarafından metres ilan edilene kadar. Şimdi çocukluk arkadaşını kraliçe yapmalı ve istemediği bir kadını sorun çıkarmaması için göz altında tutmalıydı. Bir gün her şeyin değişmesiyle duygular karışacak, ülke yeniden karmaşaya sürüklenirken Kral Jason desteği hiç ummadığı bir yerde bulacaktı.

Baturganlar yirmi iki yıl sonra kızlarını bulur. ••• Geçmiş, şimdi ve gelecek. Bu hikayede hepsi müphem. ••• Tarih: 03.08.23 Not: Hikaye içinde istismar, taciz, şiddet gibi travma tetikleyici unsurlar yer alır. Ağırlıklı olarak drama dayanır. Lütfen zorlanacağını düşünenler okumasın. Ek olarak argo, küfür, madde kullanımı gibi olumsuz örnek teşkil edecek davranışlardan dolayı 16 yaşından küçüklerin okumasını da önermiyorum.

"Neleri değiştirmek istersin?"diye sordum. "Hiçbir şeyi." Beklediğim cevap elbette bu değildi. Odadan bahsediyor olsak da gözlerinde beni korkutan derin anlamlar varmış gibi hissediyordum. "Bu karanlık atmosferi seviyor musun?"diye sordum geçiştirmeye çalışarak. "Benim karanlığım olduğu için seviyorum. Hem unutmak istemediğim şeyleri hatırlatıyor." Konu hala odaydı değil mi? Bu adam beni yoruyor, düşünmek istemeyeceğim detaylarla zihnimi meşgul ediyordu. "Pişman mısın?" Al işte! 'Sen bana çok anlamlı cevaplar verdiğin için beynim yandı. Ben de düşünmeme izin vermeden aklımı kurcalayan sorulardan birini sormuş bulundum.' diyemeyeceğim için sorduğum anda geri alabilmek istediğim sorunun arkasında durmak zorunda kaldım. Gözlerimiz birbirine kenetlenmiş, loş odada hareketsiz duruyorduk. "Neden?" Nedenini bilse de benden duymak istiyordu, biliyordum. "Benimle evlendiğin için." Artık kaçmayacaktım madem bazı cevaplar alabilirdim. Bir süre sessizlik içinde süren bakışmayı kesmeden konuştu. "Duymaya hazır değilsin." "Hazır olmasam sormazdım."dedim sakince. "Cevabım seni sinirlendirecek."dese de cevap vermeden gözlerine bakmaya devam ettim. Sonunda pes etmiş olacak ki nefesini bıkkınlıkla dışarı bırakarak: "Değilim."diye cevapladı. Şaşırmamıştım. Gariptir böyle bir cevap bekliyordum. Ama asla anlamıyordum. "Sana kolay şeyler yaşatmadım Russell. Neden? Kendine bize neden bunu yaptın?" "Hiçbir zaman kolaydı demedim." "Neden öyleyse?" Cevapsız kalmıştım. Yeniden. "Bu kez kaçan kim acaba?"diye mırıldandım arkamı dönerek kapıya yürürken. Ve o an ikinci hayatımda bile duymayı beklemediğim itiraf odayı doldurdu. "Ben seni sevdim çünkü."

Küçük kız, elindeki papatyaya konan kelebeğe kocaman olmuş gözlerle baktı. "Anne bak keyebek" İçten bir şekilde gülümsedi genç kadın. Parkın az ilerisindeki banklardan birine oturmuştu. kelebeğin konduğu yerden uçmasıyla kaşları çatıldı küçük kızın "Keyebek! Buyaya gey hemen" diye bağırıp kelebeği kovalamaya başladı "Yağmur! Çok uzaklaşma" diye seslendi kadın kızının arkasından. Yağmur yaşıtlarına göre fazla enerjikti. Karı koca "Hep böyle kalırsa Allah yardımcımız olsun" diye geçiriyorlardı içlerinden Kadının yüzündeki tebessümü bölen şey ise karnında hissettiği ani sancıydı. Buna anlam veremedi. Doğuma daha 3 ay vardı ve bu sancı hiç normal değildi Sancı her saniye katlanarak arttı. Kadın yerinde iki büklüm olurken dudaklarından dökülen inlemeye engel olamadı "Ahh!" Çevredeki üç beş insan kadının etrafında toplanırken onun bakışları kızını aradı. Neredeydi bu kız?! "kanaması var!" diye bağırdı çevredeki kadınlardan biri Doğum için daha çok erkendi Acı katlanılmaz bir hâl alırken bilincinin yavaş yavaş kapandığını, gözlerinin karardığını hissetti...

'YENGİ' FİNAL OLDUKTAN SONRA DEVAM EDİLECEK Abilerim/Gerçek aile kurgusudur. Beni ülkemden uzak tutmalarının arkasındaki nedeni hiçbir zaman anlayamamıştım. Ta ki yedi ay öncesine kadar. Büyükannem ölüm döşeğindeyken öğrenmiştim koca bir yalanın başrolü olduğumu. Annesinin biricik kızı Perla... Abilerinin göz bebeği, ailesinin nazlı çiçeği Perla... Yalanlarla büyütülen, masallarla uyutulan talihsiz kız Perla... ... "Baba! Ne oluyor? Kendine gel!" "Bu kez birini göndermiş!" Nefes alamıyormuş gibi sesli bir soluk çekti ciğerlerine. "Küçücük kızı alet etmiş... Saç teli değil, toka değil, fotoğraf değil lan! Çok başka oynuyor bu sefer puşt herif!" Eliyle içinde oturduğum arabayı işaret etti. "Orada lan kız! Oğlum dayanamıyorum artık! Bitsin lan artık! YETER!" Kürşat Bey'in yanındaki adam başını yavaşça arabaya doğru çevirdi. Camlar filmli olduğu için beni görmesi imkansızdı. Ağır adımlarla arabaya doğru ilerlemeye başladığında oturduğum yerde koltuğa daha da yapışmıştım. Arabanın yanında durdu adımları. Sürgülü kapıyı hızla açarak gözlerini içeride gezdirdi. Saliseler sonra bakışları beni bulduğunda ben köşedeki koltuğa sinmiş turuncu saçlarımın arasından ona bakıyordum.