Abim kollarını benden çekip yüzümü göğsünden kaldırarak buğulu gözlerime baktı. "Niye ağlıyorsun?" "Geldin! Yanıma geldin! Mutluluktan ağlıyorum." Tekrar saçlarımı okşarken Emir de yanıma gelip gözlerime baktı. Bakışlarım birkaç saniyeliğine Emire kayarken gözlerindeki öfke çukurunu görünce bakışlarımı hızla ondan çekip abime döndüm. "Tabi ki geldim kardeşim. Özür dilerim. Geç oldu! Daha önce gelmeliydim ama gelemedim." "Geldin ya! Önemli değil." Önemliydi... Hem de çok önemliydi. Nasıl, idam masasındaki birinin imdadına boynuna yağlı urgan geçirilip altındaki tabure çekildikten sonra yetişilemezse ya da yetişirse de o öldüğü için bir önemi kalmamış olursa bizimki de öyleydi ama Emir ve ablalarının yanında abimle tartışmayacaktım. Abimin gözleri yüzümden karnıma kayarken utanmıştım. Utandığım tabiki de bebeğim değildi. Benimle ilgili aklında oluşabilecek düşüncelerdi. Saklayamayacak kadar büyüktü ama yine de üzerimdeki ince hırkayı karnıma saracakken elini karnıma koyup gözlerime baktı. "Geç kalmışım ama zararın neresinden dönersek kârdır. Bundan sonra hep birlikte olacağız. Yepyeni bir hayatımız olacak. Seni götüreceğim buradan." Abimin bu sözleri Emirdeki son sakinlik kırıntılarını götürürken abimin karnımın üzerinde duran elini çekip beni kolumdan tutarak abimden uzaklaştırırken bağırmaya başladı. "Sen kimi götürüyorsun? Seren benim karım ve karımı hiçbir yere götüremezsin!" Karım kelimesinin üzerine basa basa söylerken abim de yüzüne yerleştirdiği sahte gülümsemeyle Emire cevap verdi. "Karın! Zorla evliliğe sürüklediğin karın! ' Abi beni almaya gel' diye senden kurtulmak için beni çağıran karın! Ne kadar ironik değil mi?" *** Yayınlanma tarihi → «19.02.2016»← ♡

"Bence bu anlaşma senin içinde çok kârlı olacak, iyi düşün." "Hayır ben istemiyorum. Düşünecek birşey yok." "Söylesene. Bu hâlde hemde kucağındaki bebekle ne yapmayı düşünüyorsun?" "Bu sizi ilgilendirmez." "Bebeğin babası nerede?" "Bebeği terk etti." "O zaman ben o bebeğe çok iyi bir baba olurum..."deyip bebeği kucağımdan çekti. Genel Kurgu #10

Mükemmel giden bir hayatım, hayatımın anlamı beni seven ve aşık olduğum bir kocam vardı. Daha doğrusu ben öyle sanmıştım... Beni sevdiğini, benimle aşık olduğu için evlendiğini düşündüğüm adamın benimle iğrenç bir intikam hırsı yüzünden evlendiğini öğrenene kadar böyle düşünüyordum. Onunla evlendiğimden beri hayatım resmen cehenneme dönmüştü. Oysaki nasıl da aşıktım... Kalbimin kapılarını gerçek anlamda açtığım ilk adamdı. Gerçi bana yaşattıklarından sonra ona adam demek ne kadar doğru bir tabir olduğu tartışılırdı ama sevmiştim. Gerçekten içimdeki kelebeklerin katilinin zamanı geldiğinde ruhumunda katili olabileceğini bilemeden sevmiştim. Güvenmiştim... Anneme karşı gelecek kadar, çevremdekilerin uyarılarını hiçe sayacak kadar ve bana bakışlarından bile belli olan nefreti göremeyecek kadar güvenmiştim. Dayanmıştım... Tüm yaptığı işkencelere, hakaretlerine ve davranışlarına dayanmıştım. Aşık olduğum için de aptal gibi herşeye göz yummuştum. Tabi sadece aşık olmam değil karnımdaki minik can da etkiliydi. Bebeğim olmasa belki de bu kadar katlanamazdım... Beni sevmediğini anladığımda ise herşey için çok geç olmuştu.. Pişman olacaktı... Elbette yaptıkları yüzünden vicdanın çığlıklarını duyacaktı ama onun için de çok geç olacaktı. O gün ise çok yakındı... Onların hikayesinde masum olan taraf yoktu. *Kadın gözü kapalı bir aşık olduğunda; *Adam ise körelmiş hırsının kurbanı olduğunda masumiyetlerini pişmanlığı iliklerine kadar hiseedinceye dek kaybetmişlerdi. Yayınlanma tarihi ~ 12.04.2016~ Tüm hakları saklıdır.

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.