'Sonunu düşünen kahraman olamaz!' Adı:LuXeL Bağlı bulunduğu birlik:HeaveN Yaş:19 Sınıfı:Tech Boyu:1.87 Kilosu:75 Luxel Schulz küçükken hırsız polis oynamayı seven gelecekte hep kahraman olmayı isteyen bir çocuktu.Babasının da polis olması onun bu konuda bilgi sahibi olmasında ve biraz da tecrübelenmesinde yardımcı olmuştu.Luxel okul hayatıyla birlikte polisiye kitapları ve filmleri izleyerek savaş konusunda belli bir zeka sahibi olmaya çalışıyordu.Kim bilir belki bir gün dünyada çok az insan kalacak ve onlar da mücadele vermek zorunda kalacaktı. Luxel bunun farkındalığıyla sürekli çabaladı.Lise çağlarının sonuna geldiğinde Almanya Polis Yüksekokulu'nda okumaya karar verdi.Hayallerinin peşini hiç bırakmadı.Bir gün yeni çıkan bir polisiye kitabını okurken uykuya daldı.Sabah kalktığında haberleri izlemek için televizyonunu açtı bütün gündem aynıydı "Virüs Salgını.Dünyada sadece 500 milyon insan bu salgından etkilenmedi.Çok hızlı yayılan bu virüsün size bulaşmamasını istiyorsa- nız hemen AAC'yi arayarak sizi mülteci kampına götürmelerini isteyin."Luxel hemen AAC birliğini aradı.Kendisini mülteci kampına götürmelerini istedi.Çünkü pencereye gizlice baktığında etrafında anlam veremediği canlılar vardı.Virüsün insan üzerindeki etkisiydi. Taş atan bir virüslü , roket atan bir virüslü ve normal virüslü insanları gördü.AAC koruma ateşi açarak geldi ve Luxeli aldı.Luxel mülteci kampına gittiğinde AAC'ye katılmak istediğini söyledi.İlk başta cılız ve korumasız vücudunu gördüklerinde güldüler ama onun mükemmel savaş zekasını keşfettiklerinde büyük bir utanç yaşadılar.Luxel şimdi AAC'nin en iyi askerlerinden biri ve virüs kapmayan insanları arkadaşı Clara'dan komut alarak korumaya devam ediyor.

Oda çoktan dumanla kaplanmış görüşümü engelliyordu. Ciğerlerime hava çekmek için öksürüp hırlarken bir yandan da odadaki rafların arasında koşar adımlarla ilerleyip Brad'i arıyordum. Sonunda onu duvar boyunca uzanan dolabın dibine tünemiş bir şekilde buldum. Yanına eğilerek onu sarsmaya başladım ama kıpırdamıyordu bile. Canlı olduğunun tek belirtisi nefes alırken inip kalkan omuzlarıydı. "Brad!" Burada biraz daha kalırsam yanına da ben yığılacaktım. Kafamdaki bütün soruları bir kenara ittim, elimi çabuk tutmalıydım. Onu doğrultarak yüzüne vurmaya başladım. Uyanmalıydı. Tanımıyor olsam da onu burada bırakmazdım. Tüm vücudum yanıyor, durmaksızın öksürüyordum. Bilincimi kaybetmeden önce gördüğüm son şey Brad'in bağırarak burada ne aradığımı sormasıydı.

Bir polisiye romaninda daha ne olabilirki ardi ardina gelen cinayetler ? hic bitmeyen bar kavgalari .... ya peki çözülmemis sorular ?

"Ben.." dedim yutkunarak. Yüzüne baktım. "Ölmek istemiyorum." Gülümsedi, yüzü hüzünle gölgelenmişti. "Ölmeyeceksin." Kayıp Tanrıça serisi 2.kitabıdır. 6 Haziran 2015 Tüm Hakları Bende Saklıdır. ©