Okul gitmek istediğimi her fırsatta belirtmeme rağmen hala beni zorlayan bir annem var. O zaman okulun küçük belası olup okuldan atılma fikri mükemmel! Hikayemi dinlemeye ne dersiniz?

Buket 17 yaşında, annesi ve babası yeni ayrılmış bir genç kız. Belki, hayatını mahveden şeyde buydu. Buket bu sonuçta, hayatın içinden. Bütün düzeninin mahvoluşuna katlanması gerekiyordu. Yeni bir düzen, yeni şehirler, yeni arkadaşlar... Peki ya haksız mıydı? Sesini yükseltse ne değişecekti ki? Kendi kararlarını verememesi hayatını mahvediyor belki de. Ona sormadan taşınıp durulması, ona sormadan dershaneye kaydettirilmesi, ona sormadan anne ve babasının boşanması. Arkadaşlarına alışmak, ilgisiz kalmak, aile olamamak... Ama çoğu kızın onunla aynı fikirde olduğunu düşünüyor hep; " Moraliniz mi bozuldu? Depresyonda mısınız? Neydi bizim ilacımız? Hayır, sakinleştirici hap değil! Bir kutu dondurma! Ben ve kakaolu dondurma! " Sizce kakaolu dondurma her işe çare mi? Dedim ya, Buket işte, bulur her işin çaresini ...

Arkadaşlar bu benim ilk Hikayem yanlışlıklar olursa kusura bakmayın:(

...Şu anda kendi cenaze törenimdeyim. Varlık ile yokluk arasında ince bir çizgide. Törene katılan herkes benim iyi biri olduğumdan bahsedip durdu. Bu tamamen bir yalandı. Beni doğru düzgün tanımıyorlardı bile. Bu dünya bir yalandan ibaret zaten. Törenden sonra eminim ki herkes o sıkıcı hayatlarına normal bir şekilde devam edecekler.Bu kötü dünyada iyi olmak neye yarar? Ben kötü değildim... ama beni hayat zorladı. Şu anda ölü olduğuma bakmayın, çok önemli bir detayı atlıyorsunuz: KÖTÜ KIZLAR ASLA ÖLMEZ. Ben Amber Crosswill ve ben kötü bir kızım. *12 Eylül 2015 tarihinde Gizem/Gerilim kategorisinde #1 olmuştur.

Susuyor çünkü, o anlaşılmayı denedi. Gülüyor çünkü ağlamanın zararından başka bir faydasını görmedi. Bakıyor, ama dalgın, konuşuyor ama sessiz. İşte budur diyoruz yaşlanmak. Daha gelmeden yirmisine, ölü gözlerine sahip olmak.