O iki farklı yaşamı aynı bedende taşıyordu. Hayatında grilere yer yoktu. Ya siyah ya da beyazdı. Gündüzleri bir melek. Geceleri ise şeytandı. İyilerin canını kurtarırken. Kötülerin canını alandı. Gündüz çocukların sevgilisi, Geceleri kötülerin kabusuydu. O bir ÖLÜM MELEĞİYDİ! Yaşadığı travmalar hayatına yön vermişti...
Siyah papatyalar toplayıp saraylar yapıyorum kendime artık yalnızlığın kraliçesiyim ben. Kalbimin kırıkları batıyor yine gülüşlerime Hayallerim kirli bir çocuk yüzüyle kâğıt mendil satıyor umutlarıma. Ey sevgili, ruhum sensiz heba, yaralı, ölü. Ellerini kenara bıraktım, bir selamını ver şifa bulayım. Lokman hekim kısk...