O, yanan bir ateşti. Benim yanan ateşim. ❉ 2014 yılında yazdığım ve final yaptığım kitabımı yeniden kurgulayıp yazıyorum. Kurgu değişmiştir. Haziran2016'da yeniden yazılmaya başlandı. Tüm hakları saklıdır. Hiçbir şekilde kopyalanamaz, benzeri oluşturulamaz.

Yeni bir sayfa açmam gerekiyordu. Farkındaydım. Yanlış insanların kelepçeleriyle yaşadım. Boğazım tıkanıyordu ve ben susuyordum. Bir ışık vardı, gözlerimi açamıyorum yorgundum çünkü.. Görmeye başladığım da nefes aldım Bana elini uzattı ve Geçti Artık Dedi

Sarılmıştık ya son olduğunu bilsem öyle bırakıp gitmezdim daha sıkı sarılırdım daha sıkı sarılmadığım için özür dilerim.

+Aldığım nefes kalbinde yer bulabilir mi güzel adam? -Böyle bir şey mümkün değil. +Kalbinde bana yer yok mu? -Kalbim tek bir kadın için dolup taşıyor. Ona kapladığından daha fazla yer vermek istiyorum lakin yetmiyor. +Gözlerinde de yer yok mu bana? -Gözlerim herkese kör sadece onu görüyor. +Ellerin.Tutmaz mı ellerimi? -Bir tek onun elleri avucuma sığıyor. Parmaklarım bir tek onun ellerini kavrıyor. +Peki ya dudakların? -O da içeri aldığım her nefese onu dahil ediyor onu konuşuyor onu sayıklıyor. +Söyle o halde kim bu kadın? -Tüm düşüncelerimin tek çıkış noktası. Kalbimin kilidi, Gözlerimin parıltısı, dudaklarımdan içeri aldığım nefes. Ben bir tek onu görüyor onu konuşuyor onu duyuyorum. Gözlerim herkese kapalı, dilim herkese suskun, kulaklarım herkese sağır, herşeyde sadece o var. Masum kalpli, saf yüreklim o benim. Sevildiğini dahi bilmiyor. Şimdi bir nefes kadar yakın. Gözleri gözlerime değiyor elim ona uzanmak istiyor. Şimdi soruyorum ona.. Kalbimi duyabiliyor musun?