'Ik zal er altijd voor je zijn, hoor je me? Altijd.'

Als iemand me twee weken geleden zou hebben gezegd dat ik met een vreemde in een oud busje zou stappen had ik diegene raar aan gekeken. Als diegene me verteld had dat die vreemde een arrogante jongen was waar mensen spontaan bang van worden had ik heel hard gelachen. Dat zou ik nooit doen. Nooit. Maar waarom zit ik hier dan toch, in the middle of nowhere, met ene Harry Styles en één of andere bucket list?!

"Hoe kom je aan die ketting?" "Ik heb hem gevonden." "Heeft niemand je ooit verteld dat hij van mij is?"

Ik lig in bed naar het plafond te staren. Het is pas zeven uur 's avonds maar ik ben gewoon té moe, iets waar ik al een paar weken last van heb. Ik ben uitgeput door alles om me heen. Ten eerste door school. Elke dag de woorden 'dik' en 'lelijk' naar je hoofd geslingerd krijgen, en je gelooft er vanzelf in. Ten tweede ouders. Twee mensen die je zogenaamd willen helpen met je ''depressiviteit'', je naar een kliniek willen brengen, maar dat alleen willen zodat ze van je af zijn. Al ontkennen ze dat, maar ik zie het aan hun gezichten. En ten derde 5 Seconds of Summer. Jeweetwel, die band die steeds bekender wordt over de hele wereld. De band die me uitput, maar tegelijkertijd ook in leven houdt. Dag en nacht contact proberen te zoeken via twitter, hopen op een follow, die er nooit komt... Dit zijn dan toch echt de dingen waardoor ik uitgeput raak, elke dag een beetje meer. ''Why do we care so much about what people say?'' ~Ashton Irwin Started at the 2nd October 2014. Highest ranking: #2 in fanfiction at the 12th of January(!!!!!!) Reached 100K at the 17th of April. Finished at the 13th of June 2015