Cinler kimine göre inandırıcı gelmeyebilir. "Görmediğim bir şeye neden inanayım ki?" Cinlere inanıp inanmamak sana kalmış. Fakat onlar adının geçtiği, istedikleri her yerdeler. Yeri gelir seni izlerler. Beslemesiz yatılan yatağın tavanında, destursuz girilen tuvalette, anadan doğma gibi çıplak olduğun banyoda bile seni izleyip dalga geçebilirler. Ya da kim bilir, belki seni sempatik bulup aşık olurlar ha? Ya da bundan rahatsız olup musallat olabilirler? Neden olmasın? Bunu okumak onları tanımanın bir yoludur. Eğer inkar edersen kaçmak için yol yoktur. Bu arada benden söylemesi. Dikkatli ol, şuan arkanda bu yazıyı okumana tanıklık ediyor olma ihtimalleri de yüksek. İstersen arkana bak.

On altı yaşımda öldüm ben.Yaşarken adeta bir ölüye döndüm , hayallerim düştü yanaklarımdan.Düşünemedim hiç bir şeyi.Daha doğrusu düşünmeye gerek duymadım.Ve bir gece sabaha devrolurken öğrenmiştim ; Ben bir vampirdim. Kirli sayfalarım silinecekti ve temiz bir sayfaya yol açacaktım .İstemiyordum.Normal bir yaşantım varken aksiyona ne gerek vardı ki ?Ama kabullenmem ve üstesinden gelmem lazımdı.Hayal kurmayı bırakıp gerçek yaşantıya dönmüştüm.Yada dönecektim , ama bu hiç kolay değildi.Unutturmam lazımdı artık , beynime kazınmış kötü anıları.Geçmişimiz her ne kadar silinse de gelecekte gelecekti tekrar karşımıza.Ve tekrar silmeye gücümüz olmayacaktı.Ama ben bunu başarmak zorundaydım,her ne kadar kötü şeyler yaşayacak olsam da dik durup üstesinden gelmem lazımdı.Ve yapacaktım bunu.Hava yavaş yavaş aydınlamaya başlıyordu.Ay yok oluyor ve güneş doğuyordu.Birlikte asla duramazlardı.Güneş batarken ay yerini alıyordu , ay batarken ise güneş.Bende kendim gibileriyle birlikte olabilirdim normal insanlarla değil. Her şeyin bir düzeni vardı .Normal insanlar varken benim gibiler onların yanında yaşayamazdı. Ve ben bu düzeni öğrenene kadar kendim gibi olanlarla kalacaktım.

Orada,annesiyle arasında kanlar içinde bir kağıt vardı. Elini uzattı ve güçlükle kağıdı aldı. Katlanmış kağıdı yavaşça sanki yırtılacakmış gibi açtı. İçinde yazanları okumaya başladı. '' Merhaba kızım, Bunu okuduğun zaman eminim ki karşında ölü bir şekilde yatıyor olacağım ve belki babanda aynı durumda olacak. Senden istediğim birkaç şey var kızım, bunları söylemek için ve sana seni ne kadar çok sevdiğimi hiç bir zaman anlatamadığım için üzgün olduğumu söylemek için yazdım bu mektubu. Kızım ağla ve acını çıkar çok acıyor biliyorum ama bir süre sonra sus ve bir daha ağlamamaya yemin et. Bunu benim için yap... Seni çok sevdiğimi unutma, babanda çok seviyor. Bunu unutursan amacına ulaşamazsın kızım. Senden istediğim şey değişmen. Sana en altta yazdığım adrese gitmeni istiyorum ama hazır olduğunda. Orada Tuna'yı bul, ona güven. O seni her şeye hazırlayacaktır. Kızım sana böyle bir şey yaptırmak istemezdim, istemezdik ama yapman gerek.' Bir sonraki cümlenin boyası kana karışmış ve okunamayacak kadar kötü olmuştu. 'Biz hep senin yanındayız. Bunu başarabileceğine inanıyoruz. Seni seviyoruz kızım. Sevgiler annen' Kapak tasarımı: Çok değerli okuyucularım arasından @SelinGurcuoğlu