Έπειτα από πολλές εβδομάδες εγκλεισμού στο ίδρυμα, αρχίζω επιτέλους να κατασταλάζω, ν' αντιλαμβάνομαι τι μου συμβαίνει. Ο Ζίρο και τα Μαθήματα Φόνων του με βοηθούν να γνωρίσω τις μέχρι τώρα άγνωστες πτυχές του εαυτού μου, άγνωστες και σκοτεινές. Πάντοτε έτσι ήμουν, αλλά εθελοτυφλούσα. Τώρα, όμως, το βλέπω ξεκάθαρα. Ένα γεγονός αναντίρρητο, ευθεία μπροστά μου. Εγώ γεννήθηκα για την καταστροφή. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ δημιουργώ οδύνη, χάος και όλεθρο. Και στο διάβα μου σκορπώ πτώματα. Δεν είμαι ένα απλό κορίτσι όπως όλα τ' άλλα. Όχι πια. Έχω μετουσιωθεί σε κάτι... άλλο. Σ' έναν ανεμοστρόβιλο, συντριπτικό κι ασταμάτητο. Σ' έναν τυφώνα με ανθρώπινη κοψιά. Μια θύελλα. Κάθε χτύπημα που δέχτηκα το ανταπέδωσα. Κάθε μου λαβωματιά την φορώ σαν σιδερένια φολίδα σε πανοπλία. Και γίνομαι άτρωτη.

Σκέψεις διάσπαρτες χωρίς σκοπό. Σκέψεις που ίσως διατυπωμένες ηρεμήσουν την ψυχή και το είναι μου. Σκέψεις που δεν θα γίνουν τα βιβλία που ονειρεύομαι. Άνθρωποι που δεν αναταποκρίνονται σε αυτό που πίστευα για εκείνους Επαγγελματίας στην υπερανάλυση, στην στεναχώρια, στο άγχος και στη σκέψη. Στο πείσμα του να θυμάμαι. Όσα έζησα, όσα είπες, όσα είδα, όσα σκέφτηκα. Σε αυτή τη συλλογή κειμένων θα βρείτε, συλλογισμούς που με βασάνιζαν συμπικνωμένους σε δύο φράσεις, μέχρι συλλογισμούς που επεκτάθηκαν σε εικόνες και σχήματα, και σαν αστέρια στόλιζαν τις νύχτες μου. Θα βρείτε την διακαή ανάγκη να διατυπώσω όσα νιώθω, σε μια ακούσια προσπάθεια να νιώσετε και εσείς. Ξεκινώντας από: Τον Μάρτιο του 2016, φτάνοντας μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2017. Μέσω αυτής της συλλογής ένα έχω διαπιστώσει: όσο υπάρχει ελπίδα η ζωή θα ομορφαίνει. Εύχομαι αν ελπίζετε (σε ό τι και αν ελπίζετε) να μην πάψετε ποτέ, και αν πάλι δεν ελπίζετε να βρείτε κάτι (ότι και αν μπορεί να είναι αυτό) που θα σας δώσει αυτό που σας λείπει. Μπορείτε πάντα να διαβάσετε και την συνέχεια "Όσα δεν ένιωσες" που βρίσκεται στο προφιλ μου 18/01/18 1

Καθώς έτρεχα κοίταξα πίσω μου για να δω αν με ακολουθεί κανεις αλλά μέσα στη θολούρα των δακρύων δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά. Έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό και κατάλαβα ότι ήταν άνθρωπος Αφού πέρασε τα χέρια του γύρω μου και με κράτησε σφικτά στην αγκαλιά του ενώ εγώ έκλαιγα με λυγμούς. -Σσσσσς ηρέμησε... Ηρέμησε όλα θα περάσουν... Θα σε βοηθήσω εγώ! ψιθύρισε καθησυχαστικά στο αυτι μου και κατάλαβα πως ήταν αυτός. Εκείνη τα είχε σχεδόν όλα... Μέχρι που ξαφνικά την προδίδουν σημαντικά στόμα της ζωής της και έτσι απο ένα χαρούμενο κορίτσι, μετατρέπεται σε μια διαλυμένη κοπέλα. Εκείνος δεν έδειχνε σχεδόν σε κανέναν την καλη του πλευρά. Αλλά οταν ειδε τα δάκρυα της θέλησε να την κάνει χαρούμενη ξανά δείχνοντας της έναν άλλο άνθρωπο. Θα καταφέρει να την ξανά κάνει χαρούμενη? Και αν ναι τι θα γίνει απο εκει και πέρα? Cover by: @nastia_krksdu Highest rang #1 in Teen Fiction -> 12/05/18 #1 in έρωτας -> 08/07/18 24/09/17 - 03/11/18

He had a mental breakdown. Through sessions, he is trying to find a way to become his normal self again, while he exposes his emotions, his memories, his deepest and darkest secrets and thoughts.

Η Άντριαν Βάλενταϊν είναι πεπεισμένη ότι τίποτα στην ζωή της δεν μπορεί να πάει χειρότερα. Ανέκαθεν ήταν η δεύτερη επιλογή, η εναλλακτική που κρυβόταν στην σκιά των άλλων. Καθώς όμως φαίνεται η ζωή της μπορεί να πιάσει πάτο, όταν βρίσκεται υπόλογη για τον θάνατο της δίδυμης αδερφής της, Μία. Οι γονείς της τρομαγμένοι την «σουτάρουν» στο Ντέιβις Πλέις. Ένα ίδρυμα για νέους όπου βασιλεύουν η βία, τα ναρκωτικά, το σεξ, η εκμετάλλευση και οι εφιάλτες κάθε είδους με σάρκα και οστά. Η Άντριαν δεν κολλάει καθόλου εκεί μέσα, αισθάνεται τελείως καταπτοημένη με την τροπή των πραγμάτων και πασχίζει να ενσωματωθεί σε μια κοινωνία πολύ διαφορετική από εκείνη που γνώριζε. Και όλα αυτά προτού οι φωνές αρχίσουν να μιλάνε μέσα στο κεφάλι της. xΧx "Λες ότι οι φωνές στο κεφάλι μου δεν είναι πραγματικές, οτι είναι φανταστικές, ανυπόστατες. Πρέπει, όμως, να το παραδεχτείς, καμιά φορά, έχουν πολύ καλές ιδέες. Όπως τώρα για παράδειγμα, τώρα μου ψιθυρίζουν να σας σκοτώσω όλους". Don't copy this story©

Νικητήρια ιστορία 1. Των "WATTYS 2016 ©" στην Κατηγορία Εθιστικό Ανάγνωσμα. 2. Των "June's Best Greek Books 2017 ©" στην κατηγορία 100 Best. Όταν όλα μοιάζουν ανυπόφορα, όταν η ζωή αλλάζει δραματικά, η Μέλοντι καλείται να κοιτάξει πέρα από την πραγματικότητα που μέχρι τώρα ήξερε. Να γνωρίσει έναν καινούριο κόσμο που απλώνεται μπροστά στα μάτια της χωρίς να γνωρίζει πως στ'αλήθεια εμπλέκεται σε αυτόν. Άραγε θα καταφέρει να γλιτώσει από τον κακό εφιάλτη στον οποίο έχει πέσει; ------------------------------------------------------------------- ©All rights reserved DO NOT COPY THIS STORY! Athina_Far © Wattpad 2016 © Όλα τα δικαιώματα κατοχυρωμένα.

Είναι η πρωτη μου ιστορία. Παρακαλώ δείξτε κατανόηση. Ευχαριστώ

"You're mine." I said, only inches away from her beautiful face. Her eyes. Her lips. I could not resist. "There's only you... Only you." My thumb caressed her cheek, marvelling at the softness of her skin. From under her dark nut-brown hair, peeked eyes of hazel and honey, edged with a deep forest-green. Held innocence, and fire that dwindled down to smoldering ember. I was warned about the threats in life, but never the ones with hazel eyes. I held her close, so close that I could feel her heartbeat against my chest. Her body- chiseled to perfection. Must she be so perfect? I couldn't stop myself from pulling her close to me and kissing her lips. At first, it was a delicate butterfly of a kiss, so faint, like a whisper. But, oh, it grew into so much more. Kissing her hungrily, my hands roamed all over her body. I wanted to kiss her lips, trace the curves, the lines and the twists they hid. I wanted to caress her body, cover with my hands every inch of her skin from head to toes, run my fingertips over her, and hear the melody of her laughter, and the symphony of her moans."More," I growled silently, still kissing on her bottom lip. "Give me more, Amelia." I kept kissing her, over and over again, each time harder than the last. The more love I give her, the more I have bursting inside me... Crazy, huh? "Dimitri" The silvery melody of her voice serenaded trough my heart as the air softly touched her lips when she whispered my name. My aesthetic senses came alive. I was once again struck by what she did to me, by her beauty. Her kisses, they lit my brain on fire, the warmth spreading throughout my entire body. After each one of them, I was more addicted. I couldn't bare not to be with her and I could barely breathe when she wasn't around. I, the Vampire Prince of Venedocia was swollen under the spell of this human. Amelia was my salvation and my torment. I lived for her and I would die with the memory of her in my arms. She was the half that made me whole.