Jak wiele cierpienia potrafi znieść człowiek? Niektóre wydarzenia sprawiają, że ludzie się zmieniają i nie potrafią wrócić do tego, jacy byli dawniej. Zapominają, czym jest uśmiech i radość z życia. Nie żyją z całych sił, a jedynie egzystują, chcąc przeżyć swe życie tak szybko, jak to tylko możliwe. ~ Okładkę oraz banner przy rozdziałach zawdzięczam Tea Amo ♥.

Czy zastanawialiście się kiedyś nad sensem swojego życia? Myśleliście o przyszłości? Głupie pytania, prawda? A jak zareagowalibyście, gdybyście mieli kochającą rodzinę, dobrą szkołę, zapewnioną przyszłość, wspaniałych przyjaciół i nagle ktoś powiedziałby wam, że jesteście chorzy na ostrą białaczkę szpikową? Tego doświadczyłam właśnie ja. Ułamek sekundy zmienił moje życie na dobre. Myślałam, że to już koniec. Oczywiście lekarz powiedział mi o chemioterapii i przeszczepie. Dla mnie było to już obojętne, jednakże dla moich rodziców postanowiłam walczyć, choć byłam negatywnie nastawiona. I nagle do mojego życia wkroczył pewien uroczy blondyn. To on pokazał mi, że warto walczyć do końca. To on pokazał mi, że nie można się poddawać. To on pokazał mi, że Życie Jest Piękne.

Okładka wykonana przez PenGirl2111 Część 3

I nikt do tej pory nie zauważał tej siedemnastoletniej dziewczyny w jasnoróżowym swetrze, siedzącej w ławce podczas pierwszego tygodnia szkoły, oprócz pewnego młodego nauczyciela geografii.

- To ty?! - wybuchł nagle, aż podskoczyłam. - Tak, ja. - Prychnęłam. - Avril Green, pamiętasz? - Nawet sobie, do jasnej cholery, nie żartuj. - Złapał mnie mocno za ramię i odciągnął na bok, na tył lokalu. A ja, jak ta idiotka, szłam za nim potulnie. - Dobra, o co ci chodzi? - Szarpnęłam się w jego uścisku. On jednak nadal mnie nie puszczał. - To ty - znowu warknął. - To ty jesteś tą dziewczyną. O co temu wariatowi chodzi? - Jaką dziewczyną? - ponagliłam go, zniecierpliwiona. - Willa! Zamurowało mnie. Stałam koło niego, bez słowa, a ten nadal kipiał złością. - N-nie - zająknęłam się. - Powiedział mi. - Złapał moje drugie ramię i ustawił twarzą do siebie. - Powiedział mi, że jest dziewczyna, która jest tylko jego. Miał na myśli ciebie. Ale to nie możesz być ty. Nie pozwolę, żebyście wy byli ze sobą, razem. Nie wiem dlaczego, ale odebrałam to nieco jak zniewagę. Nie chciałby mnie w rodzinie? To mnie uraziło. Zadziałałam więc pod wpływem impulsu. - Moje relacje z Willem nie powinny cię interesować - syknęłam. - Jeśli będziemy chcieli ze sobą być, to będziemy. Nie będę się patrzeć na to, czy tobie się to... Przerwał potok moich wyrzucanych w gniewie słów. A jak przerwał? Zaskakująco, muszę przyznać. Otóż, aby mnie uciszyć, pocałował mnie. Nie wiem, co mnie napadło, ale odwzajemniłam pocałunek z równą pasją, jaką on w niego włożył. Ten pocałunek był pełen złości, żalu, pożądania.