Gitmeler üzerine kurulmuş bir hayatı yaşıyoruz çoğumuz belki de hepimiz.. Aslında biz yolun ortasında kalmış üzerinden binlerce kez ezilip geçilen pet şişeler gibiyiz bedenen olmasa da ruhen ezilmiş.. Aklıma geldikçe hala içimin acımasına sebep olan içimi acıta acıta büyümemi sağlayan bir çıkmazın içerisindeyim. Üstelik gülüyorum, ben gülüyorum..

Hepimiz duymuşuzdur. Kalbimiz durduktan 7 dakika sonra beyin ölümü gerçekleşir ve bu 7 dakika içinde hayatımız film şeridi gibi gözümüzün önünden geçtiğini söylerler. Bu film şeridi gözünüzün önünden geçmeye değer mi? Peki bu ölüm deyim yerindeyse kalbini yerinden çıkaracak denli bir aşka değer mi? Tamam boşver hepsini peki bu aşk öğretmen ve öğrenci aşkıysa? Bu aşk taşımaya değer mi?