Onlar Sevdaya mahkum yüreklerin kahramanlarıydılar! "Her kalbin vurgun olduğu bir sevdası vardır.. Onların da vardı.." İlk hikayem Kaderimin Peşinde'nin kahramanlarının evlatları ve onların dostlukları yer alır.Kurgu olarak bağımsızdır.. Her kalbin aşkını,arayışlarını,tesadüflerini, eğlencelerini merak ediyorsanız,klişelerden bıktım hem gülüp hem aşkı hissedip okumak istiyorum diyorsanız işte size fırsat! Zaman kaybetmeden başlayın.. :)) Ve aşık olmaya hazır olun.. ^-^

Huzurun diğer adı,gözlerinin cennet yeşiliydi.. Bakışları tıpkı Karadeniz'in hırçın dalgaları gibiydi. Asi ama insanı kendine bağlayan, aşık eden, hayat veren.. Parlak dalgalı saçlarını, rüzgara karşı savurduğunda, etrafını esir alan kokusu adeta şükür sebebiydi.. Gülüşü, tüm kainatı önünde diz çöktürecek güçteydi.. Özeldi.. Çok özeldi.. Yıllardır beklediğimdi.. O kim miydi? O benim Kaderimdi! Ben Yusuf! Kaderimin Peşinde pervane olan Yusuf! Onunla karşılaşana kadar yaşadığımın farkında bile değildim. Karşılaştıktan sonra da çok yaşamadım.. Daha fazlası için hepinizi okumaya davet ediyorum..*-*

Tedirgince yanına yaklaşmıştı Esra. Ne dese bilemiyordu, babasını kaybetmiş birine ne denirdi ki? Söylediği her kelime boştu, zamandı onu iyileştirecek şey. Belkide en iyi o anlıyordu Emre'nin acısını. Ama soğuk duruşu, teselli etmek istese de onun cesaretini kırıyordu. Genç kadının yanına yaklaştığını anladığında baktığı kara topraktan gözlerini kaldırdı genç adam. Geceden de kara gözlerini kızın bal gözlerine dikti. Yıkılmıştı koca adam. Ağlamıyordu ama gözlerinden belliydi hüznü. Kız hissediyordu bu genç adam arkasındaki koca çınarı kaybettiği için şu dakika büyümüştü. Kız gözlerini gözlerinden ayırmadan konuştu. ''Üzgünüm. Başın sağ olsun.'' dedi. Genç adam dudaklarını birbirine bastırdı. Başını sallayarak genç kadının taziyesini kabul etti. Gitmesini bekliyordu ama genç kadın gitmek yerine konuşmak için dudaklarını tekrar araladı. ''Yeri değil biliyorum ama ben mirası kabul etmeyeceğim.''

Serap Ayça, hayallerini gerçekleştirmek üzere, bu yepyeni dünyaya ayak basmıştı. Uzun beyaz bulutların ülkesine... Hayalinin ülkesi Yeni Zelanda'ya... Büyük hayaller, büyük umutlarla gelmişti. Onu nelerin beklediğini bilmiyordu ama, daha adımını atar atmaz yaşadı şaşkınlığı... Carlos , öfkeli ve buz gibi sert bakışlarına hedef olan genç kızı öldürecekmiş gibi bakıyordu. Bu kızın amacı neydi, ne diye durmadan karşısına çıkıyordu ki... Benim hayalim hep bir hikaye , bir roman yazabilmekti. Yurt dışında aşkı yaşamak ve yaşatmak. Bir Türk kızının gönül macerası her zaman kaleme dökmek istediğim bir konuydu. Bakalım becerebilmiş miyim, buyurun lütfen okuyun. Bir de benim kalemimden çıkan iki kahramanın aşk ve tutku kokan maceralarını izleyelim bakalım neler olacak. İşte karşınızda Serap Ayça Ünsal ve işte Carlos Sebastiano... Bu hikayemi benim için önemli bir günde 23 Nisan'da son tasarımlarını yaptım ve ilk bölümünü 24 Nisan 2016 tarihinde ilk kez yayınlamış oldum. Umarım alıntı, çalıntı gibi bahsedilen şeyler olmaz. Olursa da yasal işlemleri başlatacağımdan emin olabilirsiniz. ÖNEMLE EKLEDİĞİM NOT: Bu hikayemi ilk paylaştığım anda, benden desteklerini esirgemeyen, sevgili yazarım, @hiçkimse33 ve yine çok değerli yazarım @maviivam için buradan onlara can-ı gönülden teşekkürlerimi yollamak istiyorum. Her iki değerli yazarımı da çok seviyor onlara buradan selamlarımı yolluyorum. kucak dolusu sevgilerimle öpüyorum onları... Onlar öyle anlayışlı, kibirli olmaktan uzak, alçak gönüllü, hoşgörülü , tatlı sohbetli, karşısındakiyle empati kurabilen kişiliğe sahipler ki ben onlara bayılıyorum, söyleyecek daha fazla söz bulamıyorum. Kalbimde yeriniz çok ayrı sevgili yazarlarım. Sizleri tanıdığıma çok mutluyum... :))) Kapak yapımı sevgili yazar ve şairim @L_eandros 'a aitt

İkinci Bahar ''Bahar...ikinci şanslara inanır mısın ?'' Yeşil gözleri hüzünle doldu. Uzun kirpiklerinin gölgesi düştü kadının yanaklarına... ''İnanmam...Çünkü bana ilki için bile verilmedi şans...'' Adam kara gözlerini dikti kadına...O kadar güzeldi ki... O kadar şiir gibiydi... Nazım olası tuttu adamın... ''İnanman için ne yapabilirim Bahar'ım ?'' Kadın dolu dolu gözlerinden birer damla yaş düşerken omuzlarını dikleştirdi. O hiçbir zaman yenilmemişti...Hayata,insanlara....kötü niyetlere bile... ''Ben inanmak için geç kaldım artık Murat...'' Dedi ama sesi karanlığa değil adamın kalbine düştü. Yeşiller ve kara gözler birbirini tarttı. Sessiz savaştı onlarınki ... kazananı olmayan mağlubu olmayan... Kadın yıkıktı...virandı...hem de kan ve revandı içi... İlk aşkın peşinden koşmuştu... İnanmış..ihanete uğramıştı... Kendi yatağında sevdiği adamı başka bir kadınla görmekti onu yıkan,yakan...harabeye döndüren...Şimdiyse yakmıştı tüm gemilerini ta ki ona kadar...o kara gözlere kadar... &&& Adam... çılgındı...aşk hiçbir zaman onun limanına varmamıştı.O hiç aşka düşmemişti... Ta ki kırgın,yıkık,dökük yeşilleri görene kadar... Ta ki aldatılmışlığına rağmen çocukları için dimdik ayakta duran Bahar'a kadar... Kimseye boyun eğmemiş...kimse ona aşk adına bir şey hissettirememişken bu kadının kölesi olmuştu. O kadar mağrurdu ki Bahar...Murat ona her baktığında yeniden inanıyordu aşka... Bu kadın ona tek bakışıyla hükmedebilecekken o 'git' diyordu... ''İyi de'' dedi...Murat içinden...buruk bir tebessüm dudaklarına yayılırken... ''Ben sen olmuşken ,nereye gitsem senken, nereye baksam sana bakıyorken, nasıl giderim...???''

Kurdoğlu'nun İkiz Kardeşleri Kemal ve Gediz Kurdoğlu ve tabii ki haşarı kızımız Elif Kurdoğlu'nun Hikayesi.... ''Kemal yetiş şu deli kızın peşinden ...'' Gediz bir yandan yerde kıvranan adama gülüyordu bir yandan da Kemal'e bağırıyordu. Kemal,mavi gözlerini kısıp koştu Elif'in peşinden... ''Elif bekle abicim...'' Elif o kadar hızlı koşuyordu ki ... Nefesi kesilmişti... Fırını dağıtmaya gidiyordu öyle mi şerefsizler...hemde ilk aşkının ekmek teknem,baba yadigarı dediği yeri... ''Bu sefer abi,bu sefer beni babam bile tutamaz...Öldüreceğim o herifleri...'' Elif burnundan soluyarak fırına geldiğinde babasının önüne dikilmiş adamları gördü. Üç kardeş babalarının yanına geçtiler... Kemal,Gediz ve Elif...Aynı anda kükrercesine bağırdılar... ''Biz Kurdoğlu'yuz... Babamı,ekmek teknesini yedirir miyiz ,sizin gibilere?'' Gediz çoktan gülümsemesini yüzüne takmış adamın birine geçirmişti yumruğunu..Elif birinin sırtına atlamış saçlarını yolarken en ağır ve sağlam yumruklarını atan Kemal'den bir nida koptu. ''Kurdoğlu çetesi ,5 dakikamız var...Annem yemeğe geç kalmayın dedi...'' Kahkahalar havada uçuşurken fırın çoktan birbirine girmişti bile....