Bir Gamze Emre meselesi. Ama her şey öyle güllük gülistanlık gitmeyecek. Sırlar, gizemler, bazı insanlar buna engel koyacak. Bizim karakterler ne yapacak? Gamze çok saf temiz bir kız iken Emre bunun tam tersidir. Bu iki zıt karakterin hayatını , sevgilerini okurken bazen üzüntü bazen sevinç duyacaksınız. İnanmayabilirsiniz fakat unutmayın 'İnanmak başarmanın ilk adımıdır '

GF nin en büyük gizem kitabı :) Tamamlandı . *%1000 gizem *Gizemleri %100 çözüyoruz . *Hayran Teorileri *Okuyuclarımıza Sherlocklar diyoruz . *Biz bir aileyiz

Bacaklarımın titremesini ve ayaklarımın geri adım atmasını umursamadan zorlukla da olsa ulaştım yanına. Çöktüm yavaşça mezarının başına. Geçen sene, tam da bugün. Kaybetmiştim onu, kalbimi, nefesimi, her şeyimi... Toprağına attım elimi. Sıcaktı, her zamanki gibi... Avucuma doldurduğum toprağı sımsıkı tutup burnuma yaklaştırdım. O kokuyordu hala. Nasıl da özlemişim. Biraz daha yukarı çıkardım elimi. Yanağına denk gelecek şekilde. Elimi her yanağına koyuşumda ne güzel öperdi avucumu. Nasıl güzel işlerdi ruhuma. Gözlerim, biriken duygularımın esiri olan göz yaşlarımı daha fazla içinde tutamayınca bıraktı kendini. Hemen ardından "Baba," diyen yumuşak bir ses duyduğumda döndüm arkamı. Gömleğimin kol kısmını tutmuştu sımsıkı. "Annem, orada mı?" diye sordu masmavi bakan gözleriyle. Ne güzeldi öyle. Tıpkı annesi gibi... Her şeyi merak edip durmadan soru soran, benim güzel miniğim gibi... Gülümsedim zor da olsa. Gözlerimi bir an için sıkıca kapatıp akıttım tekrar göz yaşlarımı. Ayaz çöktü yavaşça mezarın yanına. "Anne," dedi sesinin en saf tonunda. "Ben geldim." Yutkunarak gözlerimi son kez kapatıp göz yaşlarımı yeniden serbest bıraktıktan sonra doğrulup mermere oturdum. Dudağımı hafifçe mezar taşına bastırdım alnından öpercesine. İyice ağırlaşan elimi yavaşça kaldırıp parmaklarımı adının üzerinde gezdirdim. 'Derin Atakol' Ne de güzel yakışmıştı soyadım, adının yanına.

(İlk 5 bölüm yayında.) Kimse geleceği düşünmüyor, herkes 'Şuan' ı yaşıyordu. Onlar için ilerisi değil, şimdiki zaman önemliydi. Kimse zayıf olmak istemezdi. Biz güçlü olandık. En azından Kaya Erkek Lisesi öyleydi. Zayıflığı tatmamak için savaşacaklardı. Anılarını bu okulla doldurmuşlardı. -Geçici bir süreliğine 'Erkek Lisesi' ne gitmek zorunda olan arkadaşlar, kendilerini erkek liselerinin kapışmalarının ortasında bulur. -Okullar arası düşmanlık -Güç gösterileri -Bu iki kızdan dayak yiyen, düşman erkek liseleri. "Beni boğacak mısın lider?" diye fısıldadım. "Bir gün boğulacaksın. Ama benimle beraber."

-Sabahmı akşammı belli olmuyor , aynı senin gibi .

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.