"Ben öbürleri gibi değilim," dedi Joce ona doğru tehditkar adamlarla yaklaşırken, Jane titriyordu ama bu soğuktan değildi, çocuk ürkütücü görünüyordu sadece. "Sorgusuz sualsiz hiç tanımadığım birine yardım etmem." "O zaman etme," dedi Jane ifadesiz bir sesle. Çocuk, kızın sesini ikinci defa duyduğunda tepkisiz kalmıştı. Joce, birden kızın havlusunu çektiğinde Jane engel olamadı ve ıslak elbisesiyle kaldı. Elbisesi vücuduna yapışmıştı, ince beyaz kumaşından dolayı teni bile görünüyor olabilirdi. "Kimse burada böyle bir elbise giymez. Çok pahalı olduğu her halinden belli," sonra gözlerini kıstı, "sen nereden geldin?" "Cennetten," dedi Jane çocukla dalga geçercesine, "ben bir meleğim." Ama dalga geçme fikri iyi bir fikir olmayabilirdi. Joce kızmış gibi kızın dirseğinden tuttu ve kendine çekti. "O zaman kanatların nerede küçük melek?" Jane, her an korkudan bayılabilirmiş gibi hissediyordu. Karşısındaki çocuğun ölümcül bir güzelliği vardı. Kızarken, sinirlenirken bile tapılasıydı. "Düşerken kırıldılar," dedi Jane titrek bir sesle.

Bir tutam sevgi , bir tutam güven , bir tutam kıskançlık , bir tutam sahiplenme , bir tutam heyecan... İşte aşk.. Duygularını ne kadar bırakmak istesede , duygular onu bırakmıyordu. *** "Minik pamdam nerde acaba?" Diye düşünürmüşcesine işaret parmağını çenesine yavaş hareketlerle vurmaya başlayınca , saklandığım ağacın arkasından bir kahkaha patlatarak öne doğru yürümeye başladım. "Demek burdasın , gel buraya küçük yaramaz" diyerek koşmaya başlayınca bende karşı tarafa doğru koşmaya başladım. Saklanbaçtan kovalamacaya geçiş. "Hadi yakalasana" diyip dil çıkardım. Cevap gecikmedi ve beni yakaladı. "Hızlı koşmuştum ama" dedim dudağını masum çocuk gibi büzüp. "Sen hızlı koşuyorsun ama bende senden hızlıyım." Diyerek gülümsediğinde , bu gülümsemeye ne kadar aşık olduğumu bir kez daha hatırladım. *** "O , öldü"

Ya ben tanıdığım bildiğim ben değilsem. Bu saçmalık. O zaman ben kimim?