İzlerimiz, bunlar bizim kaderimiz ve bizi bırakmayan tek şey kaderlerimizdir. Biz izimizden ibaret değiliz ama izimiz bizden ibaret. Kendimizi buna adadık. Gelecekler, az kaldı... - "Bir karanfil, işte siz oydunuz..." - 07.19 savaş kategorisi #10 Kapak tasarımı: @kairosay

Bir DAVA romanı...

-WATTYS 2017 KAZANANI- Başrolde ben olan bir film düşledim önce. Kitaplarda olduğundan daha gerçek, filmlerde olduğundan daha hayal! Zaman tüm renkleri silip süpürürken bir çocuk yetiştirdim zihnimin ıssız odalarında. Her yer siyaha özenip cansızlaşırken aniden kar yağdı kalbimin soğuk sokaklarında. Sonra iki beden düştü kalbime. Her yer tıpkı o zamanda olduğu gibi beyaza boyanırken, bir kaç kar tanesi düştü saçlarıma. Yeşil cennet, mavi okyanusa karışırken yelkovan akrebin peşinden koşmayı bıraktı. Akrep yelkovana küstü. Her taraf kar tanelerine özendiğinde sadece bir mavi, bir yeşil kaldı koca dünyada. Her renk ayrı bir gökkuşağını oluştururken; BEN YEŞİLİ SAKLADIM KİMSE GÖRMESİN DİYE. MAVİYİ KORUDUM SEN KIZMA DİYE. ÇÜNKÜ YEŞİLİN EN GÜZEL TONU SENDE, MAVİNİN EN ÇİRKİN TONU BENDEYDİ.

-Yarım kalmış bir hikâyedir. Bunu bilip ona göre başlamanızı tavsiye ederim. "Belime dolanmış kolları hareket ettirmemeye çalışarak tek hareketle döndüm usulca. Kalbimin kanatları gösterişli bir şekilde çırpındı. Güzel yüzü tam karşımdaydı işte şimdi. Altı yıldır hiç bıkmadan izlediğim, bedensel olarak asla yaklaşmaya cesaret edemediğim.. En acısı da gözlerinin rengini bile bilemediğim adam şimdi yanımda alıyordu en derin nefeslerini. Gece mavileri yanımda kapanmıştı sakince. Oysa ki şimdi gözlerinin içinde dönen her tonu, ara sıra arasına serpiştirdiği siyahları en iyi ben biliyordum. Onun kirpiklerini bile tek tek sayacaktım ben hayatımdaki en büyük uğraş buymuş gibi."