"Oyunlarında kullanılıp atılan bir parça olmayacağız, kendi oyunlarında onları hükmeden parça olacağız." dedi Patron karar ve intikam dolu gözlerle. İşte o an anladım ki oyun daha yeni başlıyor. ~~ Bir genç kızın, babası ve arkadaşlarına yapılanların intikamını alma hikayesi. "İntikam peşine düşünüyorsan iki tane mezar kaz." Bir sözün doğruluğu ancak bu kadar can yakabilirdi.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Avcı, uçurumun esaretini de gördü, gökyüzünün özgürlüğünü de... Avcı, acıyı da tattı, çaresizliği de... Dünya'nın ona öğrettiği tek şey adaletsizlik Ve bulduğu tek çözüm, her şeye rağmen hayatta kalmak Yemini, bir daha asla güçsüz olmamak Amacına ulaşmak için tek bir görevi ve tek bir seçimi var. Aşk mı? Zehir mi? #Wattys2015'in En İyi Keşfedilmemiş Hikayesi

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

BERDEL -Düşünsene Mizgin seni Şanlıurfa kadar sevdiğimi; Çıldırırsın!- Duyduklarından sonra genç kadının dudaklarından dökülenler sonları olmuş gibiydi. -Ez qurbanete bıvım Şanlıurfa- (Kurban olurum sana Şanlıurfa!)

Bir genç kız,17 yaşlarında neşeli, yerinde duramıyan, arkadaşlarıyla iyi anlaşan, komik yapısı olan, her şeyi alaya alma yeteneğine sahip bir genç kız.Her şey ne kadarda yolunda görünüyor diğmi? Peki ya ailesi? Herkesin gizli bir sırrı, olayı ve hayatı vardır.önemli olan bu gizli hayatı yaşarken dışarıya yansıtmamaktır. Yeterince berbat bir hayatı olan kızın kalbini delik deşik eden esrarengiz bir çocuk. ölümle hayat arasındaki köprüde yürümeye gayret eden cesaretli kişilik.

''Ben korkarken bir yağmur damlasından sen okyanus olmuşsun'' 🌙 Arkasını döndü ve tenine değip geçen bir serinlikle tekrar uzun bir nefes çekti içine. "Neden peşimi bırakmıyorsun?" Aynı serinliği kulağında da hissetti. Kafasını hızla çevirdi, karanlık, sadece karanlık ve camdan içeri sızan ay ışığı. "Eğer yaparsam, beni rahat bırakacak mısın?" Kulağının içinde rahatsız edici bir kahkaha dolandı. "Eğer yaparsan, herkes seni rahat bırakacak. İnan bana Buğu, inan bana." Bakıcıdan çaldığı anahtarı yastığının altından aldı. Saate baktı, vakit gelmişti. Kilitlenmiş kapısına sessiz adımlarla ilerledi ve ulaştığında anahtarla kapıyı açtı. Hastanenin içindeki güvenlik görevlilerine yakalanmadan bahçeye çıkmış, ardından hastanenin duvarlarını aşarak uzun bir aradan sonra dışarı adım atabilmişti. Koşarak gitmesi gereken yere doğru yöneldi. Birkaç adım attı, birazdan özgür olacaktı Buğu, daha önce yapması gereken şeyi henüz yapacak olmanın pişmanlığı vardı içinde. Yapmak istiyordu fakat korkuyordu da. Bedenini saran adrenalin ve tedirginlik onu olduğu yerde dondurmuştu. "Hayallerine sadece bir adım kaldı." Sese aldırmadı, anı hissetmek için bekledi. Hazır olduğu anı hissetmek için. Gözlerini sıkıca kapattı, Dolunay'ı düşündü. Tek gerçek dostu Dolunay'ı. Neden burada değildi? Neden onun en mutlu anında onu desteklemiyordu? Acaba üzülecek miydi? Buğu'nun gülen yüzü aniden yerini mutsuzluğa bıraktı. Ailesini anımsadı. Verdikleri onca emeğin boşa gittiğini görünce nasıl tepki vereceklerdi? "Yap şunu aptal!" Buğu gözlerini daha da sıktı, aklına gelen kişiyi düşününce dişleriyle yanaklarını ısırdı. Gözlerinden süzülen yaşlar, onun içindi. Ardından kafasını salladı, bitirmeliydi. Daha fazla acı çekmek istemiyordu, daha fazla hatırlamak istemiyordu. Kollarını yavaşça kaldırdı.

Onun gri kaldırımda oturup sigara içmesini bekleyen küçük kızdım ben. Bakışları bana döndüğünde 'Acaba ne için kızacak?' diye kendini korkutan Ufaklıktım ben. Gülümsediğinde ona hayran olan, onun güzelliğinden canı yanan biriydim ben. Bana sarıldığında bulutların üzerinde uçan onun Küçüğüydüm ben. Ben Su Yıldırım, Uygar Aral'ın kutsanmış olduğunu düşünen küçük kız. ★★★ 'Sigaran mı ben mi?'diye sordum, Güldü. sonra bir duman daha soludu olabildiğince.'Sigarama sebep olan sen.'dedi. ★MERVE GEZİCİ★

"Şşt," dediğini duydum birinin. Sanki sesi kilometrelerce öteden zihnime fısıldanmış gibiydi. Sakinleştirici bir ninniyi anımsatan tınısı hiç de yabancı gelmiyordu. "Benim, Lara gözlerini aç! Benim.Sakinleş." Omuzlarımdan sarsıldığımı hissediyordum. Şişmiş olan gözlerimi tedirginlikle araladığımda gözleriyle buluştum. Gece karası gözlerini nerede görsem tanırdım. Her aklıma geldiğinde açılan o perde, oynanan o oyun, simasını unutmamı engelliyordu. "Arslan?" Dudaklarımdan bir dua gibi dökülen adını telaffuz etmeyi seviyordum. Ağzımda hoş bir tat bırakıyordu. Yine de o aynı egoist, tostçuldu. Birkaç gün içerisinde davranışlarıyla hayatımın bu kadar merkezine yerleşmiş olması sinir bozucuydu. Yıllar boyunca inşa ettiğim buzdan duvarlarımı ne ara kırdığını ve ne ara içeriye, yanıma geldiğini bilemiyordum. Ama bu Arslandı. Zekasını küçümseyemiyordum. "Benim," dedi belki onuncu kez. Elime geçen küçük fırsatla kollarımı boynuna dolayıp sıkıca sarıldım. Kalbimin parmak uçlarımda ve şakaklarımda attığını hissediyordum. Salgılanan adrenalinin etkisi geçtikte bacaklarımdaki derman azalıyordu. Bedenim kendini kapatıyor, uyuşuyordum. "Sen yanıyorsun Lara," dedi elleri önce yanaklarımda sonra alnımda dolaşırken. "Ah, aptal çocuk." dedi çatılı kaşları ardından. Kızmıştı. Neden kızdığını bile anlayamamıştım. Zaten şu anda zihnim o kadar büyük bir curcuna içindeydi ki kendi düşüncelerimi bile ayırt edemiyordum. Sırt çantam zeminle buluşurken kendimi yer çekimine teslim etmiştim. Bacaklarım titreyerek ağırlaşan bedenimi taşımayı reddettiğinde beni tutan kollar olmasa asla ayakta duramayacağımı biliyordum. Beni hasta eden de oydu, beni bu ara sokakta yüksek ateşten havale geçirmekten kurtaran da. Beni ateşe atan da oydu, beni ateşten kurtaran da.

Dışarıda devam eden bir hayat, içimde kalbi duran bir kız çocuğu vardı. Asi Merve Karakuyu, ailesi ve kendisiyle devamlı olarak savaş veren genç bir üniversite öğrencisidir. Ansızın bastıran yağmurun kelebeğin kanatlarını ıslatması gibi hayatına birdenbire giren esrarengiz bir adam, Asi'nin hayatını kökten değiştirmeye başlar. Asi ne kadar kaçmaya çalışsa da kader ağlarını her seferinde karşılaşmaları için örecektir. "Kelebeğin kanatları ıslanırsa parçalanır," dedi bana yavaşça. "Ama sen zaten paramparçasın küçücüğüm." "O zaman bırak," dedim. "Islanayım."