- Naprawdę myślisz, że ON uważa Cię za kogoś więcej niż koleżankę z sąsiedztwa? - zaśmiała się na cały szkolny korytarz. A ja? Stałam tam i ze łzami w oczach, spoglądałam na Niall'a, który przysłuchiwał się całej rozmowie i nie reagował. Jeszcze raz spojrzałam na zadowoloną z siebie blondynkę, po czym złapałam swoją torbę i biegiem ruszyłam w stronę wyjścia, nie zwracając uwagi na głośne nawoływanie mojego imienia. ~~~~ autor: nivllx okładka: RebelForeva

Nazywam się Clarissa Conor. Mam 16 lat. Należalam do 410. Czy moja wyprowadzka NY była dobra decyzja? *** Okładka @LadyWierzgon

Uwaga! Opowieść aktualnie przechodzi bardzo duże poprawki. Nie ukrywam, że los głównych bohaterów trochę się zmieni, więc zachęcam do ponownego przeczytania :) Rozdziały będę publikowała już poprawione. _________________ Dwoje przyjaciół spotyka się po latach. On nie pamięta tego co kiedyś ich łączyło. Nienawidzi jej. Ona udaje, że go nie znosi lecz prawda jest inna. Jak potoczą się ich dalsze losy?

Nowa szkoła. Nowe życie. Tylko szkoda, że ja nie chciałam zmieniać starego. Właśnie przeprowadziłam się z mamą do Irlandii, do Mullingar. Moja matka nawet nie chciała zrozumieć tego, że wychowałam się w Londynie, tam miałam przyjaciół i szkołę. No ale cóż przecież dla niej ważniejsza jest oczywiście praca. Ehh. Tak w ogóle to jestem Joan Brooks, ale wszyscy mówią na mnie Jo. Mam 17 lat i uwielbiam grać w piłkę nożną. W starej szkole byłam kapitanem dziewczęcej drużyny. Mam nadzieję, że w nowym liceum, będzie przynajmniej jakaś drużyna piłkarska...

W tekście występuje słownictwo wulgarne oraz treści powiązane dla czytelników powyżej szesnastego roku życia. Informuje, że ja jestem jedynie tłumaczką tego fanfiction. GŁÓWNA POSTAĆ W TEJ HISTORII NIE MA ŻADNEGO ODZWIERCIEDLENIA W RZECZYWISTEJ POSTACI NIALL'A HORAN'A, OPRÓCZ WYGLĄDU.

Takie jakby FanFiction ;)

:-)

Życie lubi nas zaskakiwać, przez co zdarzają się rzeczy, które chciałoby się wymazać z pamięci... "Są ludzie, którym szczęście mig­nie tyl­ko na mo­ment, na mo­ment tyl­ko się ukaże po to tyl­ko, by uczy­nić życie tym smut­niej­sze i okrutniejsze."

Historia oparta na faktach. Pełna smutku i szczęścia.

Ta adrenalina rozsadza twoje ciało gdy jedziesz z prędkością ponad 200 km/h. Czujesz jakby świat nie istniał. Jakbyś istniała ty i twoje auto. Nie wiem dlaczego dziewczyny się nie ścigają, ale wiem dlaczego ja się ścigam. Dla Mojego Taty. #52