W TRAKCIE KOREKTY Wiecie jak to jest zawieść się na kimś? Na osobie, na której bardzo wam zależało? Ja niestety tak. Po tym, jak mój chłopak - teraz już z resztą były - ośmieszył mnie przed całą szkołą podjęłam decyzję o przeprowadzce. Do nowego miasta. Aby zacząć wszystko od początku. Czy tutaj spotkam miłość swojego życia? Prawdziwych przyjaciół? Czy może jednak historia lubi się powtarzać? OD RAZU UPRZEDZAM, ŻE PÓŹNIEJSZE ROZDZIAŁY SĄ LEPSZE, NIŻ TE POCZĄTKOWE, TAKŻE NIE ZNIECHĘCAĆ SIĘ! Historię napisałam sama, wszelkie podobieństwa są przypadkowe. Serdecznie zapraszam do czytania!

Melbourne. Duże miasto w południowo-wschodniej Australii. Deszczowe chmury niemal każdego dnia okrywają płachtą słoneczne niebo tego głośnego centrum życia. Anastazja. Dziewczyna z północnej Californii, której nie można nazwać jej domem. Liczne przeprowadzki związane z pracą ojca i ciągła zmiana otoczenia nie wpływają na nią korzystnie. An mieszka tu już od dwóch lat, a nadal czegoś jej brakuje. Jej przyjaciółka Bell wspiera ją jak może. Pewnego dnia na drodze dziewczyny staje on. Silny, przystojny, seksowny i jakże złowrogi brunet o brązowych, błyszczących oczach. Ona z zewnątrz złośliwa i pyskata. On postawny z wściekłością malowaną na twarzy. Jak może zakończyć się ta niezapomniana przygoda tych jakże sprzecznych, a jednocześnie wręcz jednakich, młodych ludzi, która rozpoczęła się właśnie dziś?

Gdy drogi dwójki zakochanych w sobie na zabój osób rozejdą się, świat zrobi wszystko, żeby połączyć ich na nowo. Ale czy w przypadku Sam i Natana los sprawi, że uczucie połączy ich na zawsze? Dowiedz się tego czytając "Silniejszą niż wszystko". Kontynuacja przygód Samanty i Natana z opowiadania "Ironia losu". Okładkę wykonała: blueandstars ;*

Bianca nie wie z kim pisze smsy, natomiast Luke próbuje przez nie poznać dziewczynę, która zawsze była na uboczu. ©2015 hoodorpizzza /highest ranking: fanfiction #1/

Widywałem ją w szkole. Była ładną dziewczyną, ale nigdy nie sądziłem, że będziemy trzymać kontakt tylko z powodu butów. -Kiedy mi je oddasz? - zapytała z irytacją -Nie wiem, nie wystarczą ci moje trampki? - miałem nadzieją, że odpuści bo polubiłem te buty -Nie! To moje ulubione Jordany a ty mi je zabrałeś! Miała do mnie ciągle pretensje o te buty, ale ja chciałem je dla siebie. -Nie oddam ci ich dopóki mi nie zaśpiewasz! - wiedziałem, że się nie zgodzi ale i tak próbowałem -Nigdy! - zawołała odchodząc z wściekłością. Uwielbiałem jak się złości, bo była wtedy jeszcze piękniejsza. --- Opowiadanie w trakcie pisania i poprawy.