Belki de gerçek olan şey rüyalarımızdır... Ve bazen uzun süren bir sessizlik milyonlarca kelimeden daha fazla şey anlatır.

Hava durumunu kontrol etmediğim için yağmura hazırlıksız yakalanmıştım. Ardından üzerim yeterince kalın olmadığı için sonbaharın vazgeçilmezi olan soğuk algınlığına da hazırlıksız yakalanmıştım. Bir keresinde canım istemediği için çalışmadığım ülkeler coğrafyasına, sınıfta, herkesin içinde öğretmenimizin sorduğu o zalim soruyla hazırlıksız yakalanmıştım. Telefonların ucundaki pek çok aramaya, yalnız yürüdüğüm sokaklardaki köpek çetelerine ve hatta sürpriz doğum günü kutlamalarıma bile hazırlıksız yakalanmıştım. Konu, ben olduğumda hazırlıksız yakalanmalar hayatımın günlük klişelerinden biriydi zaten; ama konu Gölgesizler olduğunda, onlar her zaman hazırlıksız yakalarlardı. Kısacası, yağmurlu bir günde yanınıza şemsiye almanız bile faydasızdı.

Sessizliğin çığlıklarını duyabildiğinde, gecenin aslında sandığından çok daha karanlık olduğunu görürsün. Ve karanlığı aydınlatacak bir ışık ararken kendini aşağıda seni sonsuzluğa karıştırmak için hazır bekleyen dev dalgaların olduğu uçurumun kenarında bulabilirsin. ✯✯✯ Hayatınızın bir anda çığırından çıkacağını bilemezdiniz, tıpkı aniden kendinizi tüm bu korkunç ve gizemli olayların ortasında bulacağınızı bilemeyeceğiniz gibi... Gecenin karanlığı sizin için her şeyi görünmez hale getirirken bazıları için aynı şey söz konusu değildir. Ve unutmayın karanlığın, korkunuzu geri plana iten gizemli çekiciliği içinde kaybolma ihtimaliniz her zaman vardır çünkü gece herkese eşit değildir. "Geceyi... neden koruyorsun?" Tenime çarpan dondurucu soğuktaki havayı önleyebilecekmişim gibi kollarımla etrafımı sararken merakıma yenik düşerek sordum. Lafı dolandıracağını veya cevap vermeyeceğini düşünürken, bakışlarını üzerimizde sonsuzluğa uzanıyormuş hissi veren ve binlerce yıldız tarafından donatılmış simsiyah bir örtüye benzeyen gökyüzüne çevirerek beni şaşırttı, cevap verdi. "Karanlık'tan."

Kimse gerçeklerin acıtmadığını söylemedi.

Sesil, yirmi yaşına henüz basmış bir psikoloji bölümü öğrencisidir ve okuduğu bölümü seçmesinin en önemli nedeni, sekiz yaşındayken öğrendiği, modern tıbbın hala gizemini tam olarak aydınlatamadığı bir algı komplikasyonuyla dünyaya gelmesidir: Sinestezi. Bunun üzerine sekiz yaşındaki pek çok kişinin alamayacağı kadar radikal bir karar alır ve unutmak istemediği rengarenk anılarını düzenli olarak tuttuğu defterlerine kaydeder. Bu ona, her zaman yanında taşıdığı bir defter ve hayatı boyunca eşlik eden bir alışkanlık olarak geri dönmüştür. Tek bir kuralı vardır; o da tüm anılarını yazıya dökerken bir daha eşini benzerini yaşayamayacağını düşündüklerine yıldız atmaktır! Rakamların rengi ve renklerinse kendilerine ait tatları olduğu bir hayata uyum sağlamakta herhangi bir sıkıntı çekmemiş olan Sesil, bir Cumartesi akşamı yatıya gittiği ev partisinden sonraki günün akşamında odasında uyanmıştır; fakat ufak bir sorun vardır: Parti gecesini ve evine nasıl geldiğini hatırlayamamaktadır. Öncesinde aklında kalan birkaç imgeyle bu hafıza kaybını aydınlatmaya çalışan Sesil, bu durumu anı defterinde ayırdığı, boş, dört adet yıldızlı sayfayla çok geçmeden takıntı haline getirecektir. Daha sonrasında su yüzüne çıkan gerçeklerle kendisini, hiçbir algısıyla bütünleştiremediği bir adamın peşinde bulacaktır.

Gecenin bir vakti durduk yere uykundan uyandığın ve izlendiğini düşündüğün o tüyler ürpertici anı hatırlıyorsundur. Etraf saati göremeyeceğin kadar karanlıktı ama pek iyi bir saat diliminde olmadığına emindin. Kalkıp saate bakacak cesaretin yoktu, görebildiğin kadarıyla odaya göz gezdirdin. Kapının önünde belirsiz bir siluetin seni izlediğini düşündün, bunun aptalca bir varsayım olduğunu kendine hatırlattın. Sonra hiçbir şey olmadığını görüp geri yattın, sadece basit bir korku olduğunu düşündün. Ama öyle olmadığını biliyordun çünkü korku gitmedi ve yorganı kafana kadar çekmek zorunda kaldın. Yorganın seni koruyabileceğini düşündün. Yorganın altında güvende olduğunu düşündün, kendini buna inandırmaya çalıştın. O sırada böyle bir şey düşünebildiğin için içinden sana gülüyordu, ondan saklanabileceğini düşünebilmene gülüyordu. Onu tanısaydın bunu düşünme cesaretini göstermezdin. Neden bahsettiğimi bilmiyorsun, değil mi? Muhtemelen aklına dehşet verici, ölümcül bir yaratık geldi ama bahsettiğim şey korku. Şaşırdın, değil mi? Çünkü sen olsan korkuyu böyle tanımlamazdın. Çünkü karanlığı göremiyorsun. Ama karanlığın var olduğunu biliyorsun. Karanlık her zaman var oldu, onu var eden bizleriz. Karanlıkta asla güvende değilsin. Peki, belki de hakkında onlarca korkunç şey okuduğun karanlığın sesini duydun mu hiç?