Kendimi sığdıramadığım dünyamda,zihnimin karanlığına hapsolmuştum.Ruhumun ipleri,ait olmayan ellerde,koca bir yanlışla can bulurken,seyirci rolünde ben vardım.Konuş dediklerinde susan o kızda bendim.Artık,gözlerimi yumduğumda gördüğüm tek şey karanlık değildi.Ruhumun aynası,kendini bedenime gösterdiğinde,gölgelerin elleri,iplerimi bağlamıştı zihnime.Beni ben yapan şeyi,bir gün unuttuğumda ise ,çığlıklarımın sesini duydum.