Nefes nefese kalmışken ona baktım. Çok güzeldi. Güzellik kelimesi onun önünde eğilecek kadar güzeldi. Benim olması ayrı bir güzeldi ki. Bence benim olduğu için güzeldi. Kaldırıma oturduğunda elimi tutup benide yanına çekti. Bağdaş kurduğunda bende bacaklarımı beline doğru attım. Değişik bir oturuş tarzıydı boşversene zaten bizde öyle değilmiydik. Eliyle gözlerimi kapatıp elimi bana ait olan kalbinin üzerine koydu. "Hissediyormusun". " Benim olanımı". Diye sorduğumda gülüşü kulamığıma geldi. Gülüşünden öptüğüm. Gözlerimdeki elini alıp kalbimin üzerine koydum. "Kalbim". " Kalbin". Diye fısıldadım..

"Geçmiş, gelecek,şuan hepsi ölüme nisbet bir zehir" 5 Dost kardeşten öte, kendilerinden başka tutunacak dalları olmayan... Kana susamış ruhlar, İntikam ateşiyle yanan bedenler. Hastalık derecedinde suskunluklar,acılar... Bunların sadece bir tedavisi var; Hayatlarını,hayallerini,çocukluklarını ellerinden alan herkesten alıncak intikamlar. Kusursuz planlar. Hesaba katılmayan kişiler. Ve Ayaklarına takılan çermeler... Her şeye rağmen ayakta kalan 2 kız 3 erkek; Elis Güney, Aras Güney,Erva Günbey, Mete Sağlam,Bora Koran. Kayb edilen kardeşler,kazanılan aşklar. Geçmiş ve gelecek arasında kibrit çöpüyle aydınlatılmış hayatlar..... .......... "Eee Mete bey' Hayatımızın ırzına geçenleri bağırta bağırta becericez' demedikmi biz?"