"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Sıradan bir aşk hikayesi değil. Bir insan birine, hiç tanımadığı birine ne kadar değer verebilir mesela siz en değer verdiğiniz kişi babanızken nasıl birden bire karşınıza çıkan kişiye bu kadar değer verebilirsiniz? Sevgi sadece duygularda mı gizlidir. Hayır. Sevgi bazen bağlılık bazen sadece tutkudur. Peki ya her şey tersine döndüğünde ne olacak? Sevgi birden nefrete dönüşebilir mi? Aşkla, nefret arasında kalmış bir masumun hikayesi. Unutmayın her başlangıcın son bulduğu bu dünyada her mutluluğunda son bulduğu bir an vardır.