"Şimdi bana aitsin. Yalnızca bana. " Chanyeol seviyordu. Exotryaoi | Tüm hakları saklıdır Chanhun · KaiRis · ChangBaek

Ne demişti ünlü seri katil Charles Manson; "Bana yukarıdan bakarsanız aptalın tekini görürsünüz. Bana aşağıdan bakarsanız tanrıyı görürsünüz. Bana tam karşıdan bakarsanız, kendinizi görürsünüz."

TIMARHANE Yazar:Gizemrhcp(Just 6 Months yazarı) *TANITIM* "İlaçlarını almadığını duydum Luhan."Bay Lee dirseklerini masaya dayamış karşısındaki ufak bedene bakarken içindeki acıma dürtüsünü bastırdı ve bakışlarını daha da sertleştirdi.O uzun süredir buradaydı.O kadar uzun süredir buradaydı ki artık onun varlığını bile umursamıyorlardı. "Onlara ihtiyacım yok."dedi.Sesi kısıktı.Gözlerinin altında iki gündür uyumadığını gösteren koyu renk halkalar oluşmuştu.Bay Lee ona acıyordu.Bay Lee bu çocuğa gerçekten acıyordu. "Uyumuyor musun?"dedi.Ses tonu bir önceki sertliğinin aksine daha sevecen çıkmıştı.Fakat karşısındaki çocuk sanki onu duymuyor gibiydi.Gözlerini camdan dışarıya sabitlemişti. "Uyumuyorum."dedi."Ve bu gecede uyumayacağım."diye sözlerine devam etti.Bay Lee en masum haliyle ona uyku hapı vermeyi teklif etti.Fakat çocuk sert bakışlarını ona yönlendirmişti.Gözlerinde yorgunluk veya tükenmişlik yoktu.Gözlerinde hırs vardı.Gözlerinde nefret vardı. "Artık hap yok."dedi."Artık beni uyutmak yok.Bu gece buradan gideceğim."Çocuğun sesi kesindi.Sanki gerçekten gidebilecekmiş gibiydi.Bay Lee umursamadı. "Elbette."dedi."Elbette bir gün buradan gideceksin."Çocuk gülümsedi.O deli değildi.Deli olmadığını kanıtlayacaktı. "Bir gün değil.Bu gece."Bay Lee yine çocuğun sözlerini umursamadı ve çocuğun arkasındaki hemşireye çocuğu götürmesi için işaret verdi.Çocuk yeniden gülümsedi.Bu gülümsemenin ne demek olduğunu bir tek o biliyordu.Ve o gece Bay Lee aslında çocuğu umursaması gerektiğini çok net anladı. Çünkü Luhan o gece akıl hastanesinden kaçıp kayıplara karıştı.

Doktor : Oh Sehun Hasta : Park Luhan Tanı : Afefobi (birinin size dokunmasından ürkmek veya iğrenmek) Tedavi: Öpüşmek (?!?!)

"Hiç seni sevebileceğimi düşündün mü?" Sehun alayla sordu. "Ben... Düşündüm." Sehun yan ağız sırıtıp, kolunu Luhan'dan kurtardı.

Ve kader onları, yaralı kalplerini iyileştirmek için yeniden bir araya getirdi.

Tesadüflere inanır mısınız? Hayır mı? Peki, gecenin bir yarısı iki kişiyi öldürmekten aranan biri sizi rehin alırsa?

Ben hayali olmayan biriydim. Neden yaşadığımı bilmesem de yaşamayı seviyordum sadece. Her gün yüzüme vuran güneşe mutlulukla bakıyordum. Eski bisikletimle her gün aynı yolda ilerlerken bu yolun sonu her zaman çalıştığım yerde bitiyordu. Daha doğrusu ben öyle sanıyordum. Bir gün bu yol beni öyle bir yere sürükledi ki yolun daha başında olduğumu öğrendim.  Bu yol daha yeni başlıyordu. Benim hayatım yeni başlıyordu. Bu yol beni mutluluğa götürecekti. Peki ben kim miyim? Ben, bu sakin ve kenarda kalmış kasabanın spor kulübünde top toplayıcısıyım.

Felaketin ilk habercisi metrelerce öteden gelen patlama sesleriydi. Sonra ise yoğun sis ve kum fırtınası... Herkes başlarına gelecek şeyi çok önceden tahmin etmiş gibi çadırlarından çıkmış, kurak araziyi yararak geçen tankları, büyük ve korkunç zırhlı araçları bekliyordu. Ne olursa olsun hiçbirinin gözlerindeki kararlılık değişmeyecekti, sonuna kadar onurluca dayanmışlardı ve şimdi sonlarına boyun eğiyorlardı. Kaybedek bir şeyleri olmadığı için kaçmışlardı ve şimdi kazanmaya çalıştıkları özgünlüğün sonuna gelmişlerdi. Birazdan yanlarında ki insanlar umutsuzca onlara yeni yurt olmuş topraklara serilecekti ve geri dönüşü yoktu. Araçların çıkardığı sesler kulak tırmacalarcasına artarken bir kaçı belki de ağlamaya başlamıştı. Bazıları ise sonun gelmesini korkuyla bekliyordu. "Bunca zamandır birlikte mücadele ettik!" İsyan çıkartıp karargahtan kaçmalarına öncülük etmiş liderleri bir kaç adım çıkarak diğerlerinin önüne geçti. "Onurumuzla öleceğiz." Tankların attığı bombalar çadırlardan kurulmuş onurlu kenti vurmaya başlarken az önceki derin sessizlik yerini çığlıklara bırakmıştı. Durgunluk, koşup kaçmaya başlayan insanlarla bozulmuştu. Zırhlı araçlardan çıkan ırk koruyucuları, korkuyla kaçan koloni halkını hedef alarak katliamına başlarken komvoyun en sonundaki lüks araç yaklaşarak katliamın ortasında durdu. Arabanın içindeki katliam komutanı, dünyanın en güzel sahnesini izlemek üzere arabadan çıktı. Burnuna dolan kan ve patlayıcı madde kokusunu içine çekerken yüzündeki gülümsemeye engel olamamıştı. Sondu bu. Son koloniydi. Amaçlarına ulaşmak için geride kalan tek koloni. İnsan hayatının sonu, insan ırkının katliamı... Elinde sıkıca tuttuğu telsizi dudaklarına götürdü. "Son koloni an itibariyle düşmüştür."

Yixing yıllardır sahip olduğu yalnızlıktan kurtulmak için bu yola başvurmuştu. Ama başvurduğu bu yolda bazı sorunlar vardı. Randevu ajansına kişisel bilgilerini gönderdiğinde başına gelecek şeylerden habersizdi.