"Ik wil dat je geniet van onze dag. Het is onze bruiloft, Jihane. Ik wil niet dat je er zo bij loopt. Laat zien dat je gelukkig bent." Hij keek haar met een scheve glimlach aan. En zij keek hem kwaad aan. Hoe kan hij dat zeggen als hij weet wat er speelde, als hij weet dat ze niet gelukkig is, als hij weet dat hij de reden is van al het slechte. "Gelukkig?! Gelukkig?! Moet ik een neppe glimlach opzetten en tevreden de mensen groeten? Verwelkomen? Wat denk je wel niet? Mijn ouders en zussen kennen mij en ze weten wanneer ik gelukkig ben en wanneer niet, dus zo'n glimlach kan niks redden. Ik ben ongelukkig en dat zien de mensen wel. Jij maakt mij ongelukkig. Jij hebt mij alles ontnomen wat me dierbaar was. Ik zal nooit gelukkig met je zijn. Er is maar 1 iemand die me het geluk kan geven en die gene heb jij van me afgenomen. Je hebt me gedwongen om met je te trouwen. Jij hebt me gedwongen om afscheid van hem te nemen. Dat ik nu met je trouw, dat doe ik voor hem! Dat ik nu een leven met jou begin, dat doe ik voor hem, dat ik nu volhoud en op de bruiloft een neppe lach opzet, dat doe ik voor hem, dat ik nu al mijn dierbaren voorlieg, dat doe ik voor hem en dat ik mezelf opoffer, dat doe ik ook voor hem! Alles wat ik doe, doe ik voor hem en weet je waarom...? Simpelweg omdat ik van hem hou. Liefde, klootzak. Liefde, iets wat jij nooit zal kennen en voelen en waarom niet? Omdat jij gewoon een harteloze monster bent...

Alicia moet naar een nieuwe school omdat ze gaat verhuizen. Het is niet zomaar een school, het is een school en 'thuis' in één. Ze heeft er weinig zin in, want ze mag - als ze de school mag geloven - alleen in het weekend haar familie en vrienden opzoeken. Ook heeft ze een raar voorgevoel over deze school. Ze voelt zich niet prettig op school en haar voorgevoel blijkt langzamerhand steeds meer te kloppen. Ondertussen ontmoet ze een jongen, die in de eerste instantie niet helemaal is wie ze denkt dat hij is...