Çocukluk arkadaşı değildiler onlar. Üniversitede, yada lisede de tanışmamışlardı. Hayır, arkadaş aracılığıyla da tanışmadılar. Bir bar kavgasında tanıdılar birbirlerini. Okan'ın kızgınlığı üzerine savurduğu şişenin kırığının Pelin'in yüzünü kesmesi, Deniz'in Pelin'e yardım etmesi üzerine tanıştılar. Ve Eylül'se, Okan'ı kızdıran adamın sebebiydi. Olay üzerine adamın üzerine yürümüş ve kavga çıkarmıştı. Ve bu son kavganın üzerine dördü birden kendilerini barın önünde buldular. Oturdular, birbirlerine baktılar bir süre. Ardından Pelin gülmeye başladı. Ve sonra Deniz... Ve Okan ve Eylül... Ve sonra ne oldu anlayamadılar. Tek bildikleri artık ayrı yaşayamayacaklarıydı. Ama bir tanesi diğer ikisinden özeldi hepsi için. Onun için dünyayı yakardı hatta. İşte bu dörtlü, öyle bir şekilde seviyordu ki birbirlerini, bu şeklin adı sadece "Kare" olabilirdi.

Adel, hayatın yükünü taşıyamadığına karar verdiği bir günde, kendini bir uçurumun ucunda geride kalan her anısıyla vedalaşırken buldu. Gözleri daha fazla gözyaşlarını taşıyamazken kollarını iki yana açtı. Bir adım ilerledi ve rüzgâr saçlarını savurdu. Her şeyin bittiğini düşündü. Ona karşı sevgisini hiç gösterememiş annesinin tavırlarının, babasının yabancılığının, her gece başını yastığa yalnız koyuşlarının, soğuk odasının o kasvetli havasının... Her şeyin. Rüzgâr tekrar bedenine saldırırken bu sefer savrulan tek şey saçları olmadı, dengesini kaybederken kendini boşluğa bıraktı... Ve tam son anda beline dolanan ellerinin sahibiyle hayatı hiç olmadığı kadar değişti. O adam, ölüme meyilli bir kızı onu yaşatacak kadar çok sevdi. Yıkık bir ailenin, prenses ve kurbağa masalının, her an varlığını sonlandırmak isteyen bir kadınla onun için her şeyi göze alabilecek adamın gri hayatlarının deniz kokan hikâyesi... "Genelde küçük adımlar atan kadınımın bana koşarak gelmelerini sevdim ben." Bu kitap Epsilon Yayınevi ile 2016 yılında raflarda yerini aldı.