Beni tanıyan herkes, şu hayatta tahammül edemediğim iki şeyin karanlık ve uykusuzluk olduğunu bilir. Geceleri karanlık fobim yüzünden ışıkları açık bırakarak uyurum ve kendi isteğim dışında uyandırılmaktan nefret ederim tahmin edebileceğiniz üzere... İşte tam da sıradan bir gecede, sıradan bir rüya görürken telefonuma...
Nefesinizin kesildiği o an... Kalbinizin sıkıştığı... Avuç içlerinizin terlediği o an... Aşk?... Eski Adı: Friend? Uhm...Boyfriend.
Bir çocuk var hayatında ki tüm papatya kokulu kadınları kaybeden ve bir kız hayatında çoğu kişiden zarar gören hiç büyümeyen tam çocuğun sevebileceği gibi yeni papatya kokulu biri Çocuğun hayatına yeni bir papatya kokulu kadın girer onun kalbini kazanmak için çok çabalar ve onu da kaybetmemek adına çok çırpınır. So...
Neden anormal? Acaba bu soruyu kendime her soruşumda gerçekten cevabını merak etmiş miyimdir? Ya da her zaman cevap almak için mi sordum defalarca kendime? Peki ya nedir bizi anormal kılan? Bizler anormal olmayı mı seçtik? Yoksa seçimlerimiz miydi bizleri anormal kılan? Bir gencin önyargılar ve hayatla mücadelesi
