İkinci Bahar ''Bahar...ikinci şanslara inanır mısın ?'' Yeşil gözleri hüzünle doldu. Uzun kirpiklerinin gölgesi düştü kadının yanaklarına... ''İnanmam...Çünkü bana ilki için bile verilmedi şans...'' Adam kara gözlerini dikti kadına...O kadar güzeldi ki... O kadar şiir gibiydi... Nazım olası tuttu adamın... ''İnanman için ne yapabilirim Bahar'ım ?'' Kadın dolu dolu gözlerinden birer damla yaş düşerken omuzlarını dikleştirdi. O hiçbir zaman yenilmemişti...Hayata,insanlara....kötü niyetlere bile... ''Ben inanmak için geç kaldım artık Murat...'' Dedi ama sesi karanlığa değil adamın kalbine düştü. Yeşiller ve kara gözler birbirini tarttı. Sessiz savaştı onlarınki ... kazananı olmayan mağlubu olmayan... Kadın yıkıktı...virandı...hem de kan ve revandı içi... İlk aşkın peşinden koşmuştu... İnanmış..ihanete uğramıştı... Kendi yatağında sevdiği adamı başka bir kadınla görmekti onu yıkan,yakan...harabeye döndüren...Şimdiyse yakmıştı tüm gemilerini ta ki ona kadar...o kara gözlere kadar... &&& Adam... çılgındı...aşk hiçbir zaman onun limanına varmamıştı.O hiç aşka düşmemişti... Ta ki kırgın,yıkık,dökük yeşilleri görene kadar... Ta ki aldatılmışlığına rağmen çocukları için dimdik ayakta duran Bahar'a kadar... Kimseye boyun eğmemiş...kimse ona aşk adına bir şey hissettirememişken bu kadının kölesi olmuştu. O kadar mağrurdu ki Bahar...Murat ona her baktığında yeniden inanıyordu aşka... Bu kadın ona tek bakışıyla hükmedebilecekken o 'git' diyordu... ''İyi de'' dedi...Murat içinden...buruk bir tebessüm dudaklarına yayılırken... ''Ben sen olmuşken ,nereye gitsem senken, nereye baksam sana bakıyorken, nasıl giderim...???''

Aşk,uçurtmalara benzer paşam... Sen ne kadar seversen sev,ne kadar özgür bırakırsan bırak o kendi karar vermeli ne kadar yükseleceğine... Çocukluğumuz uçurtmalarımızdı bizim bir de sevdalarımız... Sevdalarımızı da böyle yaşardık,korurduk hatta kimi zaman ne kadar sıkı tutarsak tutalım elimizden kayıp giderdi ama mesele hiçbir zaman bizimle kalanlar olmazdı zaten... Bizim peşinden koştuklarımızdı. Şanslıysak beraber aynı gökyüzüne bakar,aynı gökyüzüne inanırdık... Ama inanıyordum ki o uçurtmalar gibi kimi zaman tek renk ya da rengarenk ama sevdalar da vardı, sevdayı kendine zehir edende.

& Bir Aşk Masalı & Önce kadın oldu o... Çocuk olmadan , genç bir kız olmadan... Çünkü öyle dediler...öyle istediler... O da kendine biçilen rolünü kavradı hemen.. Çünkü o hiç kimsenin küçük kızı olmadı küçüğü , sevdiği olmadı... Yazıldığını düşündüğü kaderine razı geldi,kabullendi.. Ta ki onun tarafından sevilene kadar... Ta ki nedensiz sevildiğini öğrenene kadar... Ta ki biri ona çıkıp sevilmeyi en çok onun hakkettiğini öğretene kadar... ******************* Ona kadar asla hissetmemişti korumak için birini delice; Ona kadar asla hissetmemişti kendini güçsüz; Ona kadar asla hissetmemişti birinin yaralarını sarmayı böyle deli gibi istediğini; Ta ki o delici bakışları bulduğunda işte o zaman lanet etti ilk kez erkek olduğuna; Ta ki o zaman lanet etti onu herkesten önce bulmadığına ; İşte o zaman karar verdi tek istediği O'ydu... Deli Balım...

Aşk ‘’Ayşegül….’’ Sesin tanıdık tınısı kalbimden ciğerlerime kadar tüm vücudumu yaktı… Doğru değildi… Bana dönmemişti… Beklemiştim… Sadece beklemiştim… Şimdi tamda tekrar yeni bir hayata başlayacağım gün… buradaydı… Yanımda duran adama baktım. Yalvaran gözleriyle ‘yapma ‘ diyordu. ‘’Gül Ayşem…’’ Bir kez daha duydum sesini… Yapamazdım…O imzayı atarsam ben olamazdım bir daha… Arkamı döndüm,eteklerini topladığım gelinliğimle ona doğru koşmaya başladım. Umrumda değildi , umrumda olmayacaktı artık başkaları… Hızla koşup kollarına atladım. Göğsüne daha fazla sıkıştırdı beni,öptü ,kokladı… ‘’ Koş…’’ Arkamızdan yağan kurşunlara inat koşuyorduk… Nereye olduğu önemli değildi. Nasıl olduğu da önemli değildi… ‘’Aşk…’’ ‘’Gül Ayşem…’’ Hikayemiz yeni mi başlıyordu yoksa kaldığı yerden mi devam edecekti bilmiyordum… O yanımdaydı… O benimdi… Başka hiçbir şeye ihtiyacımız yoktu. Bindiğimiz arabanın uzaklaşmasıyla arkama baktım… Geride bıraktıklarıma… Hüzünlü bir bakış değildi. Üzgün hiç değildim ama bundan sonra hep eksik kalacaktım.. Belkide fazla…. ‘’Selim…’’ ‘’Söyle Gül Ayşem..’’ ‘’Beni hep seveceksin değil mi ?’’ ‘’Seni sadece sevmeyeceğim hazan gülüm ,seni her gün yeniden seveceğim …’’

"Nadir olan ne varsa nadir olan içindir." '' Gel buraya küçük dahi..'' derken ışıl ışıl yeşil gözlerine,dolgun kırmızı dudaklarına baktım.Omuzlarından aşağıya şelale gibi dökülüp ince beline değişini kızıl saçlarının,uzun bacaklarını süzdüm aç bakışlarla... Ben ona hep aç kalacaktım. Ne olduğu,kim olduğu ya da çaresiz ' sessizliği' asla umrumda olmayacaktı. O benim sessizliğim bense onun kalan hayatımız boyunca herşeyi olacaktım ama en çokta onun duyuramadığı sesi olacaktım. *** Bazen her ses anlamsızlaşır alelade olur ama duyabiliyorsan...Peki ya her yer herkes sessiz olsaydı. Ne yapardın ? Çünkü o ne kadar zeki olursa olsun hep içinde sesini kaybettiği yaşta olacak. O küçük kız olarak..

Bir insan diğerini en çok ne kadar severdi? En çok ne kadar özleyebilirdi...? Aşkın sınırları olur muydu ? Ya da özlemenin... Beklemenin... Ne demişti şair ; ''Yıkıldı seni bekleyen şehir, artık gelsen de bir gelmesen de..'' Gelecek miydi? Tamamen benim olmaya...bende kalmaya...yıkılmadan içimde onu bekleyen şehir?

…Vesikalı Yarim… İnsan bir kere düşmeye görsün neler söylerler söylerler de bir tek Allah’ın kulu demez… İyi misin? Sen mi istedin? Hoş kim ister be sermaye olmayı? Kim ister ter kokuları altında kalmayı? Oysa en iyi bildikleri şeydir kınamak… aşağılamak hatta tükürmek yüzüne… Oysa kimse sormaz… Sen bu işi yapıyorsun da gelen benim kocam… Seni bu yola iten benim abim… Seni bu yolda harcayan benim babam diye… Kimse sen hatırlatmadıkça demez ‘Kadın olmayı’ sen mi istedin diye? Oysa ne kolaydır sormak… Sadece birkaç kelime birkaç harften oluşan o cümleye sormak… Sen ne istiyorsun? Ama kimse sormaz… Neden biliyor musunuz? Çünkü herkes biraz suçludur aslında… Çünkü herkes biraz sever acımayı ,acıtmayı… Çünkü herkes sever görmezden gelmeyi…