Dün kadar yakın, yarın kadar uzaksın bana. Göz açıp kapayıncaya kadar kayan bir yıldız gibi, göz açıp kapayıncaya kadar akan zaman gibi... Aslında gerçeksin; ama sadece rüyalarda... Dediğim gibi aramızda sadece göz açıp kapama dışında engel yok. Alacakaranlık kadar kararsız; ama güneş kadar emin... Ölüm gibi yakın, yaşamak kadar güzel... Okyanus gibi sınırsız, uzay gibi sonsuz... Ben ve sen, biz olamayacak kadar tekil. Kader kadar belli, şans gibi belirsiz... Bir tarafı çürük olduğundan yarısı yenen elma gibiyiz. Belki de martılar gibi gündüz özgür, gece hapis. Yazın var, kışın yok...

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

sinifca dans mizah gençlik emerikaya uçuş eylence YEAH!!!

Dünyadan nefret etmek için elbet bir neden bulacaktık zaten

Belki de hiç beklemediğimiz bir anda hayatımız tamamıyla değişebilir...

Neredeyse çoğu mantıklı bulduğum zombi kitaplarını okudum baktım hiç biri benim hayal ettiğim gibi değil bende kendi kitabımı yazdım :) Umarım beğenirsiniz yorumlarınızı bekliyorum.

Hayallerimi kendim üretmek ten ötürü yaptığım hamlelere çevirmek bana gereğinden fazla pismanlik yaratmıştı. "Belirleyici bir insan olmamam bana çok şey kaybettirmişti" Çoğu zaman düşünceler yerine pismanliklar, aklımı çermişti ta ki o güne kadar; karşıma çıkan kendimden bildiğim insana dek. Hiç olmadık bir anda beni kendine çeken o güçlü hisleriyle... Her şey kendimi buldugum o gözlerin de başlamıştı tıpkı tut ellerimden bir ömür hayallerimize dalalım dermiş gibi. Yıllarca hayatımda varmışcasına bağlanmıştım ona. Ne yazık ki her şey bu kadar kolay olmamıştı tutulduğum o büyüleyici aşk gözlerimi kör etmişti kimseyi tanımaz olmuştum. Bambaşka bir dünyaydı; ikimiz den başka kimselerin olmadığı bir dünya. Aşkın ne kadar zor olduğunu anlamam yani sıra ne kadar mutlu edici bir güç olduğu sevindiriciydi. Bir ömür mutlu ol diye bir ömür mutsuzluğu göze alırım...

Mert'in Türkiye'den Tibet'e giderek kendisini Nirvana yolunda geliştirme çabaları, Yu-Mi'nin işe karışmasıyla Kore'de son buldu. Yu-Mi ile tanıştıktan sonra geliştirdiği güçlerle Kore'ye giden Mert, kızın babasının icat ettiği cihazı korumakla görevlendirilir. Görevi veren kişi Hacı Anne'dir. Bu kadın ruhani alemde hatırı sayılır bir mevkidedir ve Mert'e yardımcı olmaktadır. Kore'de başına gelecek olayların, güçleri ile üstesinden gelmek ve cihazın işlevini bilmeden cihazı korumak Mert'in kaderidir. Bu kader yolculuğunda sizlerle birlikte ilerleyen Mert'in maceralarını heyecanla okuyacaksınız. Hikaye final yaptı ama yeniden düzenlenecektir.

Ve yine gecenin ortasında haince terkedilişleri unutup, affediyor seni yüregimin mahkemeleri!

Her yağmur damlasında sen varsın, Yedi gün , yirmi dört saat yağmur yağsın .