"Joseph bunu bize yapamazsın!"diye bağırdığımda başında duran vampirlere büyü topu fırlatıp Liderimin başına yerleştim. Gözlerimden akan peri tozu ile yarı uyanık Joseph'in kafasını dizlerime koydum. "Caroline , ağlamanı istemiyorum. Onlara sahip çıkmak zorundasın. Artık yeni Lider sensin."dedi kısık sesiyle. Kafamı olumsuz anlamda sallayıp saçlarını okşadım ve susmasını söyledim , bu şekilde ölemezdi. 690 yıldır benim Liderimdi böyle olamazdı. Birlikte çalıştığımız onca seneyi geride bırakıp beni yalnız bırakmazdı. "Josh, iyileşebilirsin."dediğimde yutkundu ve ağzından süzülen peri suyu ile kafasını iki yana salladı. "Öğrencilerine sahip çıkmak zorundasın. Onları kaybediyorsun! Git Caroline, hep yanında olacağım." Şimdide Liderimi kaybediyordum, o olmadan hiç bir şey yapamazdım. Onsuz hepimiz bir hiçtik. Onun yerine kimse geçemezdi, kimse onun gibi özel bir Lider olamazdı. Korkuyordum. Artık Joseph Patrick olmayacaktı.

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...