Bu bir kötü oğlan iyi kız hikayesi değildir bu iki kötü insanın bataklıktan kurtulma hikayesidir...

"Birdaha sakın işime karışıyım deme!" diye bağırdı bir anda. Ani çıkışı karşısında sıçradım. "B-ben sadece yardım etmek istemiştim." dedim kekeleyerek. Allahtan çok kekelememiştim. "Senin yardımına ihtiyacım yok." dedi ve beni orda bırakarak yanımdan ayrıldı. Arkasından bakıyordum sadece...

Metenin yanina biri geldi, kafami kaldırdığımda o gün ki gördüğüm psikopat çocuğa aşırı benziyordu.Alaycı bir gülüşü vardi yüzünde ; " merhaba " dedi " merhaba " dedim korktuğumu belli etmeyen bir sesle " Nasilsin" "Iyim sen " " seni gördüm daha iyi oldum" diyip göz kırptı " bu arada adin ne " diye sordu " Melisa senin? " "Yekta" dedi. Evet, kesinlikle bu o gün gördüğüm çocuktu.

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Yıl 1997, aynı iple intihar etmiş bir çift. Bulunduklarında yanlarında sadece bir not. Evde ise tek bir ses, bir ağlama. Ama normal bir ağlama değil, bir bebek. Ölen çiftin bebeği. Sanki ailesinin intiharını, ölümünü farketmişçesine ağlıyor. Sokaklarda ise evdekinin aksine bir kalabalık. Ambulans ve polislerin siren sesleri, meraklı ve acılı bir kalabalık. Yıl 2001, 5 yaşında bir çocuk. Annesi ve babası yok. Çocuk esirgemede kalıyor. Tamamiyle yanlız. Yanına gelen bakıcıdan habersiz, camdan dışarıyı seyrediyor. "Mrs. Lizz" "Efendim canım?" "Dışarıda bir kadın var, ama bacakları yok." Yıl 2003, küçüklüğünden bu yana yaşadıkları yüzünden psikolojik sorunları olan 8 yaşında bir kız. Akıl hastanesinde. Garip şeyler görüyor ve duyuyor. Doktorlara göre durumu çok kötü. Yıl 2007, o kız şimdi 12 yaşında. 4 yıllık tedavi süreci sona ermiş. Ve bu kız bir aile tarafından evlat edinilmiş. Alice ailesinin neden intihar ettiğini bulabilecek mi ? Gelin bunu beraber öğrenelim...

|Gizli Numara, şimdi Epsilon yayınları ile raflarda!| |Gizli Numara 2, şimdi Epsilon yayınları ile raflarda!| Arıyor... GİZLİ NUMARA "Efendim?" "OHA!" "Ne oluyor be?" diye cırladım ve telefonda ki bu seksi sesi tanımaya çalıştım. "Şey... Pardon, senden önce beş altı kişiyi aradım ve sen düzgün konuşan daha doğrusu, aradıklarım arasında ki ilk kızsın!" dediğinde ağzım açık kalmıştı. Tanıdığım birisi değildi, numaramı salladığı ve tutturduğu belli oluyordu çünkü böylesine hoş bir sesi daha önce duysaydım unutmam imkânsızdı. Sırıtarak çalışma koltuğuma yaslandım ve "Sen kimsin?" diye sordum. Bir insanı, tanımadığım sesi güzel olan bir insanı kendimden bezdirmek eğlenceli olabilirdi. Ta ki, durumlar çizdiğim yoldan çıkana kadar. 16.01.2015-07.01.2018

"Biz her zaman farklıydık. Normal diye bir kavram bizim hayatımızda hiç var olmamıştı. Zıttık, birbirimizle uyuşmuyorduk. O siyahsa ben beyazdım. O karanlıksa ben aydınlıktım. O soğuk bir kış rüzgârıysa ben ılık bir yaz esintisiydim. Biz Ateş ve Su'yduk. Evrende bilinen en büyük zıtlıktık. Belki birlikte olmamız bile hataydı. Hiç yan yana gelmemeliydik. Ama kader, bizi bir araya getirmişti. Belki de bizi bir araya getiren sadece tesadüftü... Ateş benim bu dünyadaki cehennemimdi.'' "O, bu zamana kadar karşılaştığım en farklı, en tuhaf, en değişik insandı, çoğu zaman beni çileden çıkarsa da benim ufaklığımdı işte. Her şeyine her şeyimle değer verdiğim tek kızdı. O inatçı tavrı, beni sahiplenişi, benden bir türlü vazgeçmeyişi, ona yaptıklarıma rağmen hâlâ yüzüme bakıp beni sevebildiğini açık açık söylemesi ve daha sayabileceğim birçok neden varken Melisa'nın kalbimdeki yeri bambaşkaydı. Kelimelerle tarif edilmezdi. Onu ilk gördüğüm zaman nasıl sadece bir kız çocuğu diye içimden geçirdiysem, şimdi de sadece benim her şeyim diyordum. Çünkü öyle olmuştu. Öyle olmayı kendi masumluğuyla, kendi elleriyle başarmıştı. Melisa, benim bu dünyadaki cennetimdi.''

Cehennemin efendisi ya da cennetin masum ruhlarından biri olabilirdi. Basit insan olmayı tercih edebilirdi. Çok can almış, çok günaha girmişti. Babası olan Şeytan'ın, bir insanın ve bir meleğin kanını taşırken, kendi kanının akacağını hiç hesaba katmamıştı. Şeytan'ın Gölgesi'nin ellerinde kala kala aşkın kanı kalmıştı... Ne hasta bekler sabahı, Ne taze ölüyü mezar. Ne de şeytan, bir günahı, Seni beklediğim kadar. -N.Fazıl

Ayrı bir eve taşınmak başta çok güzeldi. Hele ev arkadışınız en yakınınızsa. Ama sonra o evi başkaları da alır ve tanımadığınız insanlarla yaşamak zorunda kalırsınız. Alışırsınız hem de çok alışırsınız. Ve bi bakmışsınız ki onsuz yaşayamazsınız.

Bir Erkeğin hislerini tahmin ede bilir misiniz? nasıl Aşık olduğunu? Sevdiği kız için neler yaptığını tahmin ede bilir misiniz? Cem Adrianın sesinde gömülmek isteyen iki Kayıp'ın hikayesi. ✄---- ''Hayat asla sahnelenemeyecek bir oyunun sonsuz tekrarından ibaret.''