Speciale HIDE games voor alle winnaars

Ik probeer te rennen terwijl ik meegesleurd wordt door de blonde jongen met groene ogen, maar mijn bont en blauwe lichaam was zo stijf als wat en ik struikelde vaker dan dat ik wegrende. Ik wilde wel weg, weg van dit kamp van kidnappers, naar Emara. Ik moet ze vertellen over Tirakné en Tony, die weet-ik-veel-waar is. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik aan hem denk. Geldar zei dat hij hem persoonlijk begraven had, en ik had er niet bij mogen zijn. Mooie vriendin. Ik struikel weer en word daardoor iets te letterlijk meegesleurd, terwijl ik zwakjes weer probeer te lopen. "Nog even volhouden! We zijn er bijna!" roept de blonde jongen terwijl hij me overeind helpt. "Je hoeft niet te schreeuwen." mompel ik. De jongen antwoordde niet en rende verder, met mij achter hem aan. Achter ons gingen de bandieten door het lint, maar alle pijlen die ze afschoten misten hun doel. Heel even krijg ik de neiging om gewoon stilte blijven staan en een pijl door mijn hart te laten jagen, zodat ik weer bij Tony kan zijn. Nee- spreek ik mezelf streng toe. Je mag niet opgeven. Vecht door. Doe het voor Tony.

Ze zitten nog steeds achter me aan. Ik ren voor mijn leven. Ze mogen me niet opnieuw te pakken krijgen. Behendig spring ik over de stapel dozen heen dat midden op de weg staat. Waar ben ik eigenlijk? Later, eerst moet ik hier wegkomen en mijn achtervolgers zien af te schudden. Ik glip een smal zijstraatje in. Als ze me hier vinden... dan ben ik het haasje. Ik kan me hier niet verstoppen. Ik ben ook nog eens moe..... Plotseling bots ik tegen iemand op.

Het geklop op hout liet me uit mijn gedachten opschrikken. Het was niet een vuist tegen de deur, wat betekende dat we eten zouden krijgen, maar alsof ze iets aan het bouwen waren. Er werd op de deur geklopt. Er kwam een Isitope naar binnen en legde het brood op de enige tafel die in deze miezerige gevangenis stond. Hij had een gezicht van 'ikweetietswatjijnietweet' en dat 'iets' was erg grappig. Ik werp vlug een blik naar buiten. Er werd aan een houten podium gewerkt. De Isitope ging weer weg en sloot de deur achter zich. "En? Wat zag je?" Iedereen keek me nieuwsgierig aan. "Een podium." antwoord ik bedrukt. "Maar dag is toch goed? Misschien gaan ze een toneelstuk opvoeren." Ik wist meteen dat Jenny de sfeer wilde beteren, maar dit nieuws was juist een domper. Dat podium kon inderdaad zijn omdat ze een toneelstuk gingen opvoeren. Maar het kan ook zijn dat ze ons gaan executeren. Eigenlijk boeit het me niet zo. Als ik dood ben kan ik bij Sil zijn.

Silferina kijkt me nieuwsgierig aan. "Wat wil je zeggen?" Ik tuur in de verte, naar de plek waar ik het geluid hoorde. "We worden bekeken." fluister ik. Dat was niet wat ik wilde zeggen, maar het is wel van belang. Als iemand meeluistert kan ik het nooit veilig gewoon zeggen. Sil tuurt naar de plek waar ik het geluid vandaan hoorde komen. Ze knikt. Ik wilde haar nog zeggen dat ik iets anders zeggen wilde, maar ik werd ruw onderbroken door een pijl die onze kant op suist. "Duiken!" schreeuwt Will, terwijl de pijl over mijn hoofd heen suist. Ze weten het. Ze weten dat ik weten wat zij weten en waarvan zij willen dat niemand het weet. Gut wat ingewikkeld. Een tweede pijl volgt de eerste, en ik moet helemaal tegen Bellado aan liggen om niet geraakt te worden. "Snel." zeg ik in zijn oor. "Haal ons hier vandaan." Bellado hinnikt, alsof hij snapt wat ik bedoel. Net als hij weg wil schieten komt er een derde pijl op me af gesuisd. Ik wist meteen al dat die raak zou zijn, maar probeerde hem toch te ontwijken. Een felle pijnscheut vanuit mijn linkerarm baant zich een weg naar mijn mond, die zich vult met een warme schreeuw. "Tony!" hoor ik Silferina roepen. Ik haal mijn hand weg van de plek waar de pijl me raakte. Vol afschuw staar ik naar de met bloed doordrenkte hand. Mijn hoofd begint te tollen als ik ook nog iets anders zie. Een groene vloeistof, gemengd met het bloed. "Tony!" Silferina's wanhopige schreeuw was het laatste wat ik hoorde. Toen werd alles zwart.

Ik sta in een hoekje, met naast me Tony en Goldur. Wat hebben we ooit misdaan? Ik leg een pijl op mijn boog, maar voordat ik schieten kon waren ze al bij ons. Soldaten van de koning. Het hele grijze jagerskorps is opgedeeld. De meesten zitten in de gevangenis, net als Will. Andere zijn ergens, zoals Gilan. En weer anderen verraden de rest in ruil voor vrijheid, zoals de grijze jager die nu voor ons staat, naast de soldaten van de koning. Of ze ook het in bevel van koning Arnaut hier staan durf ik te betwijfelen. Wat er ook aan de hand is, we moeten iets doen. We moeten ons hergroeperen en achter de waarheid komen, alleen dan kunnen we onze onschuld bewijzen. Ik bedenk me iets. Begaan ze geen misdaad als ze mij en Goldur gevangen nemen? Dan breekt er oorlog uit tussen Emara en Araluen. Goldur vangt een zwaard op die mijn hoofd anders zou doorboren. Nee, ik denk niet dat ze daarop letten. Dan hebben we nog een optie. Vechten.

Vlak voor Alice stierf kreeg zij een kind zonder dat iemand dat wist. Wil zit voor zijn hut als er een meisje aan komt. Een uur later zitten Halt, Arnout, Wil en het meisje om de tafel en lezen het briefje dat Alice heeft geschreven: Aan Merel als je oud genoeg bent zoek de grijze jager Wil en geef hem de andere brief,lees die nog niet voor Wil dat doet. Alice. Wil leest snel de volgende brief.

Christelle word als ze met haar hond aan het lopen is ontvoerd. Ze word helemaal mee genomen naar het continent Amerika waar ze van alles beleeft voordat ze eindelijk weer terug is. . Juli 2016

Tornado is een jonge hengst, leider van een kudde met niet alleen wilde paarden maar ook geredde paarden met verschillende moeilijke verledens. in dit boek begin ik met Tornado's verhaal, er zullen meer boeken volgen met de verhalen van de andere paarden. Als je alle boeken heb gelezen van de serie zal je begrijpen waar de naam: Thowra's Legacy vandaan komt!;) Elk deel zal ook in het Engels verschijnen. **Ik heb dit boek op een ander account geschreven, maar ik ben het wachtwoord vergeten dus begin ik hier opnieuw** Februari 2017

Ik heb je gezien, probeer maar niet om iemand te bevrijden. Of je zult ze nooit meer terug zien. En denk maar niet dat dit alles was. We komen terug...