Gerçekler, ihanet içinde -Victor Hugo

🦋 O, kanatlarında ölümü taşıyan mavi bir kelebekti. Hüznün mavisi, ölümün uykusuyla birleşti. Kadın ve adamın dudakları son bir kez titredi. ◆◆◆ Masal geçmişindeki boşluğu, kötü anılarını etrafındaki insanlar ve geleceği ile doldurmak isteyen genç bir kızdır. Ve bir gün kader onun için yine en kötü sonu hazırlar. Babası aniden ortalıktan kaybolmuştur. Dahası peşine kim olduklarını, ne istediklerini bilmediği karanlık adamlar takılmış ve kaçmak zorunda kalmıştır. Yıllardır babasının birikim yaptığını düşündüğü banka kasasına gider ve orada büyük bir sürpriz ile karşılaşır. Kasada para değil, sadece bir isim ve adresin yazılı olduğu bir kağıt parçası bulur. Masal acımasızca öne sürülen bir piyon olduğunu bilmeden o adrese gider ve kaderin çarkları yine tersine dönmeye başlar. Orada onun pusuya yatmış olan hastalığı yeniden gün yüzüne çıkar. "Kelebekler sadece üç gün yaşar ama..." "O zaman bizde kelebeklerin ölümsüz olduğu bir yere gideriz" "Mesela nereye?" "Cennete..."

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

İki sene boyunca, insancıl yanını uzaktan keşfettiği Tarık'a umutsuzca aşık olan Ela, bir gün kendisini ona fark ettirmeye kararlıdır. Ancak bu farkındalık, beraberinde bazı gerçekleri de ortaya dökecektir. Tarık'ın ve Ela'nın kaderi, inanması güç bir şekilde aynıdır. Bu, onların arasında garip bir bağ meydana getirecektir. İç dünyasında yaşayan Tarık ve Tarık'ın iç dünyasına sızmaya çalışan Ela, ileride neler yaşayacak? 28.06.2016 Wattpad üzerinde Çirkin Adamın Ütopyası ismiyle yayımlanan ilk hikayedir. 25.11.2017 tarihinde bitmiştir.

Bazen insan hayatın h harfine bile sövmek isterken, bir kar tanesiyle mutlu olmayı öğrenebiliyormuş küçük bir buluttan... Ailesinin göz bebeği, kız kardeşinin kahramanıyken yani tam mutluluğu öğrendiğini zannederken o sonsuz sanılan saadetin sonu geldi. Daha 8 yaşındayken babasının köreren kalbinin kör olan annesinden daha acınacak durumda olduğunu, ölümün yaşı olmadığını öğrendi Rüzgar Cenova. Paranın kirli yüzüne düştüğünde minik gözlerinin annesi ve kardeşi hariç her kadına tiksinerek bakması gerektiğini öğretti kendine. Ona göre kadınlar aptaldı. Erkeklerde en az babası gibi akıllı birer şeref yoksunu heriften başka bir şey değillerdi. Onun için hayatta omzunda dövmesini taşıdığı o minik ayak izinin sahibi olan kız kardeşinden masum hiçbir şey olamazdı ve onun adını ağzına alabilecek -annesi hariç- hiçbir insan olamayacaktı. GÖKYÜZÜ ÖFKEDEN KARARDI BİR AKŞAMÜSTÜ. BİR BULUT SİMSİYAH OLDU GÖKYÜZÜNÜN KİRİNDEN, SONRA AĞLAMAYA BAŞLADI KUSMAK İÇİN BU KİRLİLİĞİ. MAVİ GÖZLERİM BULUTA TUTULMUŞTU SANKİ. BULUT İÇİNDEKİNİ KUSUP TERTEMİZ OLUNCA GÜLÜMSEYEREK KAYBOLDU GÖKYÜZÜNÜN DERİNLİKLERİNDE. GÖRMESEM BİLE ORADA OLDUĞUNU BİLİYORDUM EN AZINDAN. GİDERKEN AİT OLDUĞU YERDE MUTLU OLDUĞUNU GÖSTERMİŞTİ BANA. Bazen kaybetmenin kaybolduğu yere yeni bir armağan olacağını öğretti bana. Yağmurun hatta kar tanelerinin mutlu olmam için ondan gelen bir hediye olacağını anlatmıştı. Ben gidiyorum güzel bulut. TÜM MAVİLER SANA EMANET.

Savaşta ölmek savaşların çıkmasını engellemiyordu."Charles Bukowski - Ekmek Arası Yeniden merhaba ruhları yüce okuycularım... Kitabın ilk sözünü beğenmeyip anında başka kitaba geçenler okumaya başlamasın lütfen.

Güneş her kız gibi hayal kurmaya bayılırdı ama biraz fazla hayalperestti bazen insanın aklına gelemeyecek şeyler düşünürdü, onun dışında normal bir genç kızdı. Birkaç tane yakın arkadaşı vardı ve onlarla gıybet yapmaya bayılırdı, bir de platonik aşkı vardı tabi her ne kadar onun bir hayvan olduğunu düşünsede yinede onu seviyordu. Buraya kadar gayet normal ve sıradan bir hayatı vardı. Taki baş dönmeleri artana ve olağanüstü olaylara şahit olana kadar...