Ayaklarımı, dizlerimi kesen kayaların üstünden aşağı doğru sallandırıyordum. Tam olarak göremediğim kayaları tokatlayan denizin gürültüsü kulaklarımı dolduruyordu lakin beynimdeki düşüncelerimi silmeye yetmiyordu. Zavallıydım, yeterli değildim ve bu dünyadan gitsem arkamdan beni özleyecek birkaç kişiden başka kimse yoktu. Telefonum zangır zangır çalarken cebimden telefonu çıkarıp kayalardan aşağı bırakıverdim. Birkaç saniye sonra zil sesleri sonunda susmuş; beynimin içinde düşüncelerim ve dalga sesleriyle birlikte baş başa kalmıştım. Son kez gökyüzüne bakmak için kafamı kaldırdım ve ellerimle yanlardan destek olarak duruşumu dikleştirdim. Kendimi kayalardan aşağı bırakmadan önce düşüncelerimin arasında onun sesini duydum. ''Yiğit, ben burdayım. Manas'ın burada'' ..................... Yazdığım Sokakların Tanrısı kitabının ardından yıllar sonra bir kitaba daha başlamaya karar verdim lakin o hesabıma giriş yapamadım. Umarım bu kitabı hakkıyla bitirebilirim. İyi okumalar.

"Aslında insanları sınıflandırmak için basit bir yöntem kullanıyorum; kelebekler. İki tür kelebek vardır. "Mükemmel" olan, görsel şölen olarak adlandırılan gündüz kelebekleri ile birde o tüylü, iri ve kimsenin sevmediği gece kelebekleri. Ben, toplumun hor gördüğü, eziklediği, yok saydığı ve nefret kustuğu kesim arasındayım. Benim seçmediğim bir şey yüzünden ötekileştirilmişlerin arasındayım. Ben bir gece kelebeğiyim. Diğer "gece kelebekleri" ile caddelerde sürten, amacı olmayan, ölmek için yaşayan sefil bir gece kelebeğiyim."

bu muydu seni her gün ağlatan alçak? baksana, kaydı ellerinden ellerin de kaydı senden

Küle dönmüş hayatlar sürekli savrulmak zorunda mıdır? En ufak rüzgârda pes etmemeleri gurur mudur? Bilinmezlik, kaybolmuşluk elimizi kirleten bir avuç yalandan geriye kalanlar. Yalanlarımız, hatalarımız, suçlamalarımız, kıskançlıklarımız, kendimizi kandırmamızın eseridir aslında. Umut vaat eden bir geleceği küllerin arasından çekip çıkarma çabamız. Hayatın adım adım verdiklerini alması, urganla yaş tahta üzerinde gözleri bağlı bir mucizenin gerçekleşmesini beklemeye mecbur eder sizi. Benim gibi...

...............................................................

"Aslında oldukça basit," dedi Bennett. "Sen bizim iyi kızımız olacaksın," Declan başladı. Jordan gülümsedi, "Ve biz de senin kötü çocukların olacağız." Bir anlığına sessiz kaldım, bir onlara bir sözleşmeye baktıktan sonra tekrar onlara döndüm. Ardından kağıtları sakince masaya bıraktım. Sırayla üçüne baktıktan sonra yerimde yavaşça kıpırdandım. "Yani diyorsunuz ki," deyip sesimi yükselttim ve "Benimle Starbucks'ta buluşup muhtemelen son senemin kalanını ve belki de hayatımı mahvedişinizin sebebi olacak iffetsiz istekleriniz için sözleşme yapacaksınız." diye bağırdım. Bennett gözlerini kıprıştırdı, "İffetsiz?" Jordan Declan'a baktı, "İffetsiz ne? Bir yemek çeşidi mi?" - Naomi Lorraine ya da daha bilindik adı kalın çerçeveli gözlükleri ve hepsi A olan notları ile İnek Naomi okulundaki en az rağbet gören kızdı. Ve hatta iğneleyici hazır cevapları ve sağlam yumrukları bile Dartwell Lisesi'ndeki herkes tarafından zorbalık yaşamasını engellemiyordu. Çocukluğundan beri her gün ona zorbalık eden Raymond Meyers tam anlamıyla onu mahvediyordu. Gülüşler, hakaretler ve hırpalanışlar karşısında hayatta kalmaktan başka hiçbir şey yapamıyordu. Üç Silahşörler okulundaki en kötü çocuklardı: Bennett Frazier, Jordan Wallace ve Declan Lynch. Ve bir gün birden bire Naomi üçünün birden ilgisini çekti. Alaylı davranışlarına rağmen masum görüntüsü yüzünden Üç Silahşörler, Naomi'yi istediler. Ah, hayır sandığınız gibi değil, kesinlikle öyle değil. Hatta tam tersi. Oldukça basit. Naomi onların iyi kızı olacak. Onlar da Naomi'nin kötü çocukları olacak. Kitabın bütün hakları, yazarı @rubixcube89201 tarafından, Türkçe çevirisi hakları @badboysofgoodgirl tarafından saklıdır. Mizah #18

Bir gece, Bir kaza, Üç kayıp, Yıldızlara uzanan hüzün, Siyaha bulanan ruhlar, Can acıtan yıkımlar, Sonsuzluğa uzanan acı, Bir çığlık, ancak bu kadar sessiz olabilirdi. Bir kibrit çöpünün aydınlattığı karanlık ne kadar aydınlık olabilirdi ki? Tüm Hakları Saklıdır.

bi hikaye yazamam, çünkü sonunda ya karakteri yaşatacağım yada öldüreceğim. ölmüş karakterin mezarındaki siyah karanfilin fısıltısı.

08.05.2014

Sonra içimden bir parça eksildi, Dolduramadım gecelerce. ©Tüm hakları saklıdır.