Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"

'AŞK EN ÇOK ONLARA YAKIŞMIŞTI' Hiçbirşeyin; küçük bir çocuğun resim kağıdındaki kadar 'mutlu' olmadığını anladığında 23 yaşındaydı genç kız... Güneşe inat bacasından duman çıkan, bahçesi çitlerle çevrili evin, arkası dağlarla kaplı sevimli bir resim kağıdında değildiler. Tüm ailesi bir yangında kül olmuştu ve gülüşüne aşık olduğu adam onu büyük bir boşluğa itmişti. Bir adam vardı; Boşlukları onda doldurduğu. Huzuru bulmaya başladığı. Sinirlenmesine aşık olduğunu sandığı. Bir ikizi vardı... aklını her geçen gün kaybettiği... Kalp ikiye bölünürmüydü (?) Ölen bir beden geri gelebilirmiydi (?) Babası katil, Abisi düşman, Annesi yalancıydı. İkiziyle kaldığı hayatta kocası sırtındaki bıçak kadar keskindi. Yapayalnızdı... Soğuktu... Mayıs'tı... En çok kiraz çiçekleri üşüyordu. Gözlerini kapattı ve rüzgar kulağına fısıldadı "Aşk En Çok Bize Yakışmıştı"

"İmkansız bir aşkta, imkan yaratmak için bu kadar acı çektiniz mi siz de ?"