Qəribə anlar idi. Bəzən sanki, bütün bunlar yaşanmamış kimi gəlirdi, bəzən isə dünən elə onunla göz-gözə, əl-ələ imişəmmiş kimi gəlirdi. İçərişəhərin dar küçələri, kiçik bir parkdakı sevimli oturacağımız həm doğma, həm də artıq köhnə tozlanmış xatirə kimi gəlirdi. İlk əlindən tutduğum anı xatırlayıram. Necə də saf və məsum idik. Bir-birimizi heç incitməyəcəkmiş kimi, heçvaxt tərk etməyəcəkmiş kimi ilk əlindən tutduğum an ürəyim anatomiyanın heç bir qanunauyğunluğuna tabe olmamışdı. O an saniyələr dəqiqələri qovalamırdı, ya da bizdən başqa heç kim nəfəs almır, ekranda gedən film öz mənasını itirir və rejisor artıq bizi filmə alırmış kimi hiss edirdim. "Biz nə vaxt bağlandıq bir-birimizə? Nə vaxt sevdik bu qədər?" sualları ilə o qədər özümü incidirdim ki, vaxtın qəsdimizə durduğunu görə bilmirdim.

Sətirlərdə ümid tap..