Sətirlərdə ümid tap..

**Bazen birşeye sahip olduğumuzu sanırız. Ama yalnızca 'sanırız'** "Herşey yoluna girecek!" "..." "Herşeyi unutturacağım sana. Bütün yaşadığın o kötü zamanları" "..." "İnsanlar neleri unutuyor.. Sende bu yaşadıklarını unutacaksın!" "Unutmayacağımı ikimizde biliyoruz" "Unutmak zorundasın lanet olası! Unutacaksın!!!" ~Bu genç bir kızın direniş hikayesi değil, genç bir adamın yok oluş hikayesidir~

'' Vazgeçebilir misin kalbim ? Atmana sebep olan, kavgalı olan akılla seni dost yapan, hüznü senden uzaklaştıran, mutluluğunun tek kaynağı olan yaşama nedeninden Vazgeçebilir misin ? Susma kalbim, iki kişilik oturuma oturduk seninle. Simdi her şeyin usul usul ortaya çıkma vakti. Cesaretin var mı kaybetmeye, nefessiz kalıp hayata tutunmaya ? Sen dök içini ben yoldaş olurum sana... Biz tek bedende iki kişiydik; sen ve ben... Ruh ve kalptik biz... Sen benim aşkıma boyun eğip ruhumu da kendini de paylaştın O'nunla... Şimdi sil baştan, özgürlüğe yeni kavuşmuş bebek gibi atabilir misin ? Susma ve tüm isyanımı al götür benden. Sen yoksan ben bir hiçim. Kalpsizlik ikimize de yakışmaz. Şimdi toprağın yeniden hayata dönmesi gibi dönebilir misin dünyaya? ''Diyerek kalbine tüm dıranetiyle sordu Eva... Onu bu hale düşüren Korcan'ı unutup yaşama dönebilir miydi ki ? Ya onu tüm çıkmazlara iten Yetkin'den kurtulabilir miydi ? Kalbinin yardımıyla sil bastan başlayabilir miydi ?....