Veda Caddesi'nin devamıdır.

Gördüğüm bir kabus olmasını dilerdim her şeyin. Kan ter içerisinde gözlerimi açtığımda kendime, bunun bir kabus olduğunu söyleyip kaldığım yerden devam etmek isterdim hayatıma. Fakat bugün yaşadığım ne varsa gerçekti. Geçmişimin, bugünümü harabeye çevirmesi kaçınılmaz bir gerçekti benim için. İntikam duygusunun esiri olan bir zihne doluşan, geçmişin tozlu sayfalarını aralayan, bana ölmeden cenneti de cehennemi de yaşatan kara bir lekeydi, beni onun ile buluşturan. Bir uçurumun kıyısında sallandırılan iki farklı bedenin, geçmişlerinin harmanlanmasıyla birleşmişti yollarımız. Acı dedikleri dindirilmesi mümkün olmayan duygunun esareti iken başladı bizim için her şey. İntikam, hırs, güç, öfke, dahil oldukları çembere yaka paça katmışlardı bizi de. Atılan her bir adım lehimize mi aleyhimize mi bilmeden yürüyorduk, karmaşık duyguların sokağında. Takılan her bir çelmede düşsek de kalkıp yolumuza devam ediyorduk. Çünkü acı içimizde derin bir uygarlık kurmuştu, kurtulamıyorduk... - Gölge serisinin ilk kitabıdır.

Gölge serisinin 2.kitabıdır.

Sana bakmak canımı acıtıyor.Neden böyle olmak zorunda Rüzgar? Papatyaların canı acımak zorunda mı hep? Hiç bir papatyanın canı acımaz İnci. Yalnızca....Senin canın acır,çünkü sen ait olduğun topraklarda değilsin.Seni kopardım ben toprağından. Sen güzel bir papatyaydın ufaklık.Bense bencil bir adam.Sen güzeldin,bense bencil.Seni topraklarından kopardım,öleceğini bile bile.Dedim ya ben bencil bir adamdım,sen ise güzel bir papatya. Beni kendi gökyüzüne dik o zaman,beni oraya göm.Ait olduğum yere. Ben bir tek senin papatyan olacağım buzul adam.Bir tek senin karanlık gecende solacağım.Olmayan ruhunu bana kiralar mısın? Gel,buyur.Yalnız kusura bakma ruhum biraz dağınık bu aralar. Oturacak yer yok,belki ayakta duracak kadar...

Geçmiş, bitmiş olmalıydı. Üzerinden ne kadar süre geçtiğinin çok da bir önemi yoktu.. sadece gelecekte yaşanacak günlere çelme takmaması gerekirdi. Bir ölüm, bir hayat vaat etti genç kıza. Bir ölüm, kırık dökük bir geçmişin kapısını araladı, Bir ölüm, bir insanı yaşattı. 'Her şey bitti!' denilen noktada başladı hikayesi. Genç kız yeniden bir umuda gebe kaldı. * 23/06/2015 tarihinde yayınlandı.

"Adios amigo." Söylemeyi en çok sevdiği cümlelerden biri olmuştu her zaman. Arkasında bıraktığı cesetlere bakarak söylerdi bu iki kelimeyi ve yüzündeki gülümsemesiyle uzaklaşırdı. Nedeninin ne olduğunu sorgulamadan yerine getirdiği emirler yüzünden ölen onlarca insanın hepsine söylemişti. Kısa bir zamanda nam salmıştı. Acımasızlığıyla, yalanlarıyla, mükemmel saklanışıyla ve elbette ardında bıraktığı cesetlerle. Şu ana kadar her emri sorgusuz sualsiz yeri ne getirmiş ve en ufak bir hata yapmamıştı. Ama ne yazık ki bu durum değişecekti. Sonunda biri, gözlerini açacaktı. * Toplantı odasına girmeden kıyafetimi son kez düzelttim ve derin bir nefes aldım. Heyecanlı sayılmazdım onlarla tanışacağım için ama insanların bir kadın olduğumu öğrendiklerinde verdikleri tepkiyi izleyemeye bayılıyordum. Kapıyı yavaşça itip içeri girdim ve onlarla karşılaştım. Ama en önemlisi, onunla. Hayatımda bu kadar yer edineceğini ve gözlerimi açacağını bilmeden etkileyici bakışlarımı göndermiştim o gözlere. Hemen de çekmiştim. İçeridekiler bana anlamadan bakarken hafif sıska genç adam yanıma geldi ve yüzümdeki sırıtışı genişletecek cümleyi mırıldanarak karşımdaki adamların ağızlarını açık bıraktı. "Tanıştırayım, Kurşun." Akıllarından geçen soruları biliyordum. Bu kadar ceset buna mı ait? O nasıl bir katil olabilir? O meşhur Kurşun, bir kadın mı?

Hayalleriniz uğruna nelere katlanmayı göze alırsınız? Mesela pembe kimliğinizi bir kenara bırakıp, mavi kimliğe bürünmeye cesaret eder misiniz? Olmaz mı? Ben böyle birisinin hikayesini biliyorum ya da hayal edebiliyorum diyelim. Ve size anlatmaktan zevk duyarım. Yalnız... Belirtmekte fayda var. Hikayemizin kahramanı Ece, gece on iki den sonra fakir ama gururlu bir prenses'e değil aksine isminin sonuna -vit eki alarak bir prense, nam-ı diğer Ecevit'e dönüşüyor. Sonra ne mi oluyor? Kaçarken düşürülen bir bıyık ve ülkede kayıp prensin aranması... Bazen aradığınız büyük aşk, kendisini değil de kimliğini saklamış sizin onu bulmanızı bekliyor olabilir. Sonra ne mi olur? Bol hızlı, bol yarışlı Formula Aşkı'nın konu alacağı eğlenceli bir hikaye olur. O zaman bir an önce ben yazmaya siz okumaya başlayın da devamını hep beraber görelim.

Bir günahın gölgesinde yaşadığını düşünürken, aslında günahtan doğmuş olduğunu öğrenmek; varolduğun gerçeğini değiştirir miydi? Geçmişin izlerini silmeye çalışarak yaşamak; geçmişte olan şeyleri yaşanmamış kılar mıydı?

"Hatırla Rüzgar! Bir hayalet olarak girdim hayatına. Yani aslında hiç olmadım. Beni görünür yapan sendin..." "Bir hayalete sarılamazsın, dokunamazsın, hissedemezsin. Bir hayalete aşık olamazsın. Ama ben sana oldum..." "Kimsin sen Duru?" "Arafta kalmış biriyim. Sevdiği ve geçmişi arasında kalmış biri." "Hangisini seçeceksin peki?" "Bizim için, sevdikleri için tüm hayatını feda eden kişiyi. Ölüm Meleğini..." İkizler her ne kadar ailelerinden farklı olarak sevgiyle, ilgiyle, beraberlikle büyüseler de, onlarda geçmişin izlerinden kaçamadılar. Gerçekler hayatlarının en büyük sınavı olacak. Seçimleri ise en büyük kayıpları... Hikaye devam ediyor...

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...