Çok pardon. Yanlış yere geldiniz. Burada ezik ama kıskanç, makyaj yapmadan da güzel olan, 170 boy ve üstü, zayıf bir başrol ve kaslı, playboy ama ezik kıza gelince hem kaba insan hem de kıza farklı duygular besleyen bir başrol yok. Siz de sıkılmadınız mı bundan? Herkesin mükemmel olduğu bir dünyada kim neyi dert edecek Allah aşkına? Biraz kafamızı kaldırıp gerçekçi olmaya ne dersiniz? Balık mı denizsiz yaşayamaz yoksa deniz mi balıksız? Bu tıpkı yumurta mı tavuktan çıkar yoksa tavuk mu yumurtadan sorusu gibi. Bilinmesi güç ve birden fazla cevabı var. Sorular, sorunlar, hayatlar, ölümler, yaşamlar, korkular, sevgiler, umutlar... İnsanoğlunu ne ayakta tutar ki? Aşkı imkansız gören bir kız ve hiçbir şey göremeyen bir oğlan... Bu hikaye nereye gider? Cevabı birlikte göreceğiz.

Ben de tükenmiştim. Ben kaybolmuştum. Kendi içimdeki koca boşlukta kaybolmuştum. Bulamıyordum artık eski beni. Eski zamanı. Eski insanları. Beni böyle sarsan başka bir şey hatırlamıyordum. Zincirlenmiştim ben buraya. Ama kendi zincirimi bile kıramıyordum. Elimi yüzüme sürüp Allah'ım sen yardım et dedim. Başka kimim vardı ki bu gelip geçici dünyada. Kalbimin üzerine çöken ağırlık en derinlere kadar hissedilebilir bir ağırlıktı. 'Bir taş' dedim kendi kendime. Bir taş bir insanı nasıl değiştirebilirdi? Biz taşlara alışıktık. O sorun değildi. Sonuçta peygamberimiz (s.a.v) de taşlanmıştı. Kovulmuştu kendi yurdundan. Hacerül esved taşı mesela. Cennetten geldiğine inanılıyordu. Mekke'nin ileri gelenleri o taşı yerine koymak için birbirleriyle yarışmışlardı. En son içeri peygamber efendimiz girdiğinde hakem o olsun. O şüphesiz muhammedül emindir denilmişti. Mübarek elleriyle taşı alıp o yerine koymuştu. Demek istediğim şey bir kar tanesi bile ahenk içinde iken tesadüf diye bir şey var mıydı? Yoksa tevaffuk muydu her şey?