Expecto Patronum to zaklęcie bardzo dobrze znane wszystkim fanom sagi o Harrym Potterze. Jest to rodzaj tarczy oddzielającej czarodzieja od wszelkiego demonów przeszłości i wszelkiego smutku. Warto wiedzieć, że taką tarczą może być nie tylko efekt zaklęcia, ale również relacja łącząca dwie osoby, często o skrajnie różnych przekonaniach i charakterach. "- Nie podchodź do tego pesymistycznie - poprosiła go - Wiem, że łatwo mi mówić, bo nie jestem w twojej sytuacji, ale dobre nastawienie to podstawa. Poza tym, kiedy wrócisz do szkoły, będziesz miał blisko siebie przyjaciół i na pewno łatwiej będzie ci to jakoś przetrwać. - Przyjaciół - prychnął, z kpiącym uśmieszkiem - Wśród ludzi, którymi się otaczam, nie ma przyjaźni, rozumiesz? Nie jestem Potterem czy Weasleyem, którzy mogą zwierzyć się połowie Hogwartu i każdy chętnie ich wysłucha. - Hermiona z trudem powstrzymała się przed wykładem na temat, jak to bardzo Malfoy się myli. - Ja po prostu nie mam żadnej osoby, która mogłaby uchodzić za mojego przyjaciela... - i nagle przez głowę przemknęła mu pewna idiotyczna myśl. Spojrzał na Hermionę i bezczelnie pomyślał o niej, jako o kimś, kto mógłby się do niego zbliżyć. Na tę jedną chwilę przestała być irytującą przyjaciółką Pottera, a stała się... zupełnie inną dziewczyną." Opowiadanie NIE należy do mnie! Jego autorką jestwłaścicielka tego bloga, na którego serdecznie zapraszam: http://expecto-patronum-dramione.blogspot.com

Nie czuć nic. To chyba najbardziej zabójcza rzecz na świecie. Brak bólu, miłości, nienawiści, gniewu, szczęścia. To nie jest wygodne. Wiem, że chce kogoś pokochać. Że chce poczuć wszystko, co czuję normalny człowiek. Chcę czuć ból, chce krzyczeć aż do zdarcia gardła. Zamiast tego jest pustka. Leżę w wannie, z głową pod wodą. Myślę o tym jak wywołać jakąkolwiek reakcje mojego ciała. Nic nie przynosi efektów. Wiem, że jeśli teraz nie wyjdę z wody, nawet nie poczuje kiedy się utopie. Za każdym razem jest tak samo. Nic nie przynosi mi ukojenia. Z otchłani moich myśli wyrywa mnie pukanie do drzwi. Wiem, że to moja mama. Jedyna osoba która próbuje mi pomóc. Jedyna osoba która potrafi przepłakać całą noc, bo jej córka jest w środku pusta.