LİYA "Aşk nefretten beslenir." Bir varmış bir yokmuş.. evvel zaman içinde kalbur saman içinde saçları bukle bukle bir kız çocuğu babasının dizinin dibinde, annesi ona en sevdiği masalı anlatırken bir daha uyanamadığı -uyanmak da istemediği- bir ölüm uykusuna yatmış.. *** Bu hikayenin her bir bölümü benim ilham perim olan Tuğçe'me adanmıştır.

"Gözlerinden öperim canım. Güzel geceler. Kendine iyi bak. Bana hemen cevap ver, dertlerimi aklında tutma, unut. Beni unutma..." Kapak Tasarım; @elmacikkemikler12 ?

Siyah hep siyahtır. Öteki yüzü de doğru yüzü de... İki siyah bir araya gelirse peki? Geçmişi belirsiz tüm insanlık duyguları elinden alınan duygusuz bir kız ve geçmişi karanlık genç bir adam... İkisi bir araya gelirse siyahların savaşı başlar ve galip belirsiz olur. Neden? İki siyah bir araya gelirse birbirinde kaybolur. Siyahın Öteki Yüzü, yine klişeden uzak gerçek bir aşkı aşkın çekim gücünü anlatan, yine herkesin kendinden bir şeyler bulabileceği simsiyah bir aşkın hikayesi...

Zeynep, yeni bir sayfa açmak için, yeni başlangıçlar, yeni maceralar yaşamak için çok sevdiği şehre, İstanbula, geri döner. Sadece mutlu olucak, huzurlu olacaktır. Kalp kırıklıklarına, kavgalara, hayal kırıklıklarına bu sayfada yer yoktur onun için. Kerem'i gördüğü ana kadar. Kerem yaşamaktan kaçtığı, kendini kapattığı duyguları ona tattıracak, onun kendini yeniden bulmasını sağlayacaktır. Zeynep ise Kerem'in hayata karşı yitirdiği umudu olacak, ona varlığına inanmadığı duyguları ispatlayacaktır. Peki bu iki zıt insan birbirine "teslim mi olacaklar" yoksa sınırlarına kimseyi sokmayacaklar mı? Ve her şey basit bir aşk hikayesi mi olacak sizce? Yoksa iki insanın kendinden, sınırlarından vazgeçerek birbirini sevmek için çabalaması mı olacak? Konu Zeynep ile Kerem ise bunun basit olmayacağına emin olabilirsiniz...

Karanlık sokakta ilerleyen bir grup. Namı değer 'Gececiler!' Yer altının en güçlü insanları, yeryüzünün sayılı zenginleri. Karanlığa hükmeden bir adam. Kerem Sayer! Kalbi ateş, ruhu buz!

Arabanın kaputuna yaslanmak için adımımı attığımda karanlık ve boş sokakta yankılanan sesleri duydum. "Sen kimsin lan? Ha kimsin söyle! Ne hakla bana böyle şeyler dersin?" Yönümü değiştirip kapının kolunu tuttum ama açmadım. İçimdeki dürtü beni durmaya teşvik ediyordu. "Ben benim, sen kimsin?" Bu adam da neydi böyle? Böyle espriler(!) hala var mıydı? Acıklı bir inleme sesi sokakta yankılandı. "Ciddi biri olduğumu öğrenemedin herhalde? Gerçi ben senin de ciddi biri olduğunu düşünürdüm. Peki, gösterelim biz sana!" Diğer adamın sert sesi kulaklarımı doldurduğunda tenimden bir ürperti geçti. Mantıklı yanım-ki ne kadar mantıklı bilmiyorum.- buradan derhal gitmemi söylerken süregelmiş şımarıklığım benim kimseden korkmadığımı söylüyordu. Koca bir çığlık sesi sokakta ve aynı anda beynimde yankılandığında ağzım şaşkınlıkla açıldı. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. Belki de sarhoş olduğum için böyle olmuştu. "Ee, ben kimmişim öğrenebildin mi bari?" "Kerem Sayer!" 29.11.2014 19.08.2017

"Sesin nabzım, gülüşün nefesim olmuş." Tüm hakları saklıdır. © ™ •HİKAYE DÜZENLENMİŞTİR.• VEYL SERİSİNİN BİRİNCİ KİTABIDIR. Wattpad'de "Tehlikeli Kızıl" adıyla yayımlanan ilk ve tek hikayedir. ◆◇◆ HİKAYE ŞARKISI: Cihan Güçlü - Yalandır Güldüğüm.

"Bu ne kadar güzel birbirimizinlik..." Eski hesabım -Eserseyazarim- da yayımlanan "O" hikayesinin taşınmış halidir.

Bazen kötü diyebileceğimiz tesadüfler hayatımızda vazgeçilmezleri verir bize

"Alışkanlık,anahtarı kaybolmuş bir kelepçedir" demiş Amos Parrish... Peki ya alışkanlığın beslediği duygular.... Zeynep ve Kerem... Bakalım alışkanlık onların hikayesini nasıl şekillendirecek... @priscagmznr'un katkılarıyla