Her satir arasinda; gizlenir söylemek istediklerim. Yüreğim yangin yeri sanki. Tutusmus her yanim. Kendime alismak zor iken,yarim birakilmislarina alisma dusuncesine tahamul edemiyorum. Hayat gece var benim icin. Zifiri karanliga cizmek resmini, Susturup herseye duyurmak senin ismini. Uyutmaz kelimeler beni,can cekisir zavalli canim. Bedenim hayata ait uyurken, ruhum ölmüs bir aska uyanir... Gun sana dogar,ben gece de yasarim. Ve;senin gibi, Gunduz benim noksan yanim...

Sadece 1 kere sarılmak istiyorum Sadece 1 kere öpmek istiyorum Sadece 1 kere gözlerine bakmak istiyorum Sadece 1 kere saçlarını okşamak istiyorum Sadece 1 kere kokusunda boğulmak istiyorum Sadece 1 kere dokunmak istiyorum BEN SENİ İSTİYORUM BEN SENDE KAYBOLMAK İSTİYORUM Ve SADECE 1 KERE SEVİP 1000 KERE ÖLMEK İSTİYORUM SENDE...

Geçmişi, üzerine gölge gibi düşen bir kadının tek çaresi; yeni bir başlangıç yapmaktır. Hayatını insanlardan uzak, yeni bir yerde, kendi küçük dünyası ve gizli hayalleri üzerine kurmak isteyen Mısra; iki erkek kardeşin arasında yanan geçmişteki sönmemiş korun kıvılcımı olacağından bi' haberdir. Rüzgar, Mısra'nın kendi karanlık yaşamlarına ayak basmasının sonucunda en çok yarayı Poyraz'la olan kardeşliklerinin alacağına ihtimal dahi vermezken Mısra elinden gelen tek şeyin; ayak uydurmakta zorlandığı, hızlı gelişen hislerini bastırmaya çalışmak olduğunu düşününce; kendini iç hesaplaşmasıyla başbaşa bulur.

Mevsimlerden sonbahardı. Aşk rüzgarı aciz ağaçları büyük bir hışımla yıpratıyordu. Yaprakları teker teker sarsılıyordu. Kimi bu sarsıntıdan sağ çıkıyor, kim sol yanından hançerlenip aşk rüzgarına kapılıyordu. Aşkın kaç manası vardı? Aşk, ruhunda kaç rengi barındırıyordu? Örselemeye çalıştığımız daha çok mevsimler geçecekti aşkta. Bazısı papatya kadar saf olacaktı, bazısı ise bir diken kadar sert ve acı verici. Tercih bizimdi aslında. Aşkımızı pembe yalanlar ardına saklamak veya karşımızdakinin yüzüne çarpmak... İyi olma yolunda ilerleyen bir insan hangisini tercih eder, orası meçhul.

Yapraklar soldu. Tüm konçertolar baş kaldırdı sahiplerine. Sustu. Saçının her zerresine toprak karışırken, Yazılamadı şiirler. Kalemler durdu. Şeytan raks ederken gafil avlandı. Nehre çalınan siyah matem ışığıysa, tüm iyiliklere karıştı. Denizin kustuğu ufak aşk taneciklerine adadım kendimi. Kalbimden doğan fidanın yeşermeye yüz tutmuş yaprakları kanadı. Karardı birkaç münzevi daha. Çürüdü musalla taşları. Artlarından okunan uzun, yanık makberlere tüm ölüler alemi kulak kesildi. Ve birkaç tutam sönmüş yıldız serpiştirilmiş aşkların adına, Gönül orkestrası, son ''es'' ini verdi. -ES-