Bir neçə il əvvəl üzəri bəzəkli bir dəftər almışdım oxuduğum məktəbin önündəki mağazadan . Gün ərzində yaşadıgım hadisələrin məndə doğurduğu hissləri yazırdım həmin dəftərə . Yadımda deyil amma yəqin ki , bir neçə səhifəni yazıb bitirmişdim anam dəftəri tapıb oxuduğu zaman . Yazdıqlarımı heç kimin heç vaxt oxumayacağını ümid etdiyimdən bu hadisə mənə çox pis təsir etdi . Yazılmış vərəqləri cırıb bükdüm , tərəddüd etmədən zibil qutusuna atdım . Həmin dəftər artıq yeni alınmış kimi təzə görünürdü . Üz qapağı yerində , səhifələri tərtəmiz... Kənardan baxan adam bu əşyada heç bir əksiklik hiss etməzdi . Amma bir tək mən bilirdim bir neçə vərəqin çatışmadığını , geriyə sadəcə boş səhifələrin qaldığını...

Soğuk kahve kitabındakileri burdan okuya bilirsiniz :)